Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, Inwestor

Miejscowe plany zagospodarowania terenu w większości przypadków nie są doskonałe. Znane są przypadki, w których akty te zawierają rażące błędy, które w efekcie utrudniają załatwienie formalności niezbędnych do rozpoczęcia budowy. Bywa, że pozostają nawet w sprzeczności z rozporządzeniami i ustawami. Same samorządy przyznają, że planowanie przestrzenne jest fatalne. Brakuje pieniędzy, a co za tym idzie - ograniczone są możliwości pozyskania wysokiej klasy fachowców. Problem w dużej mierze można rozwiązać, wdrażając specjalistyczne narzędzie cyfrowe. Z pomocą wychodzi resort rozwoju.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, potocznie określany jako „plan miejscowy”, a w skrócie MPZP, to akt prawa miejscowego, który w formie uchwały miasta lub gminy reguluje sposób wykorzystania ich terenu. Jest dokumentem o decydującym znaczeniu dla inwestorów poszukujących parceli pod budowę domu lub planujących każdą inną inwestycję. Pytanie, czy jego znajomość może być przydatna także dla amatorów własnego lokum na osiedlu wielorodzinnym.

Moment dokonania odbioru robót budowlanych jest niezwykle ważnym, jeśli nie najważniejszym w toku realizacji inwestycji. Jego podpisanie ma znaczenie przede wszystkim dla zakresu praw i obowiązków wykonawcy i inwestora. Podpisując protokół odbioru robót inwestor potwierdza spełnienie świadczenia (wykonanie robót) przez wykonawcę. Z tą też chwilą na inwestora przechodzi ryzyko zniszczenia lub uszkodzenia obiektu (bądź wykonanych prac), zaś wykonawca ma prawo żądać zapłaty wynagrodzenia.

Instalacje o mocy powyżej 40 kW, wytwarzające energię z odnawialnych źródeł energii, np. elektrownie wiatrowe, będą mogły być budowane wyłącznie na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a nie jak dotychczas - decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Obszary Natura 2000 wprowadzono do polskiego systemu prawnego ustawą z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody. Wskazanie wszystkich przypadków, w który wymagane jest przeprowadzenie oceny oddziaływania na obszary Natura 2000, może się okazać niezwykle trudne.

Renta planistyczna, zwana inaczej opłatą planistyczną, jest formą daniny publicznej płaconej przez właściciela nieruchomości na rzecz gminy. O jej istnieniu wiele osób dowiaduje się po sprzedaży nieruchomości, otrzymując decyzję ustalającą wysokość należnej gminie opłaty.

Znowelizowana ustawa Prawo wodne wprowadza szereg nowych i zmienionych definicji. Dodano dwa nowe rozdziały regulujące problem ochrony przed powodzią oraz przed suszą, a także uzupełniono przepisy dotyczące przygotowania wstępnej oceny ryzyka powodziowego, map zagrożenia powodziowego oraz planów zarządzania ryzykiem powodziowym. Kosztami zmian w planach zagospodarowania przestrzennego obarczone zostały gminy i województwa.

Doświadczenia samorządów w realizacji projektów w formule partnerstwa publiczno-prywatnego, choć nadal niewielkie, wskazują, że powodzenie przedsięwzięcia zależy przede wszystkim od jakości przedrealizacyjnego etapu przygotowania inwestycji. A więc głównie od jakości analiz prawnych, finansowych i ekonomicznych.

Chociaż zgodnie z założeniami ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym plan miejscowy powinien być podstawowym instrumentem kształtowania przestrzeni w gminie, przeważająca większość inwestycji, z uwagi na brak planów, lokalizowana jest w oparciu o decyzje o warunkach zabudowy lub decyzje o lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Na przestrzeni ostatnich 15 lat w Polsce zebrano szereg doświadczeń w przygotowaniu i realizacji projektów inwestycyjnych z udziałem partnerów prywatnych. W artykule pojawią się wybrane przykłady zrealizowanych z sukcesem inwestycji infrastrukturalnych w systemie partnerstwa publiczno-prywatnego.

Być może już za kilka lat centra wielu miast w Polsce zmienią się nie do poznania dzięki nowej regulacji prawnej, nad którą pracuje Ministerstwo Infrastruktury. Projekt ma za zadanie dostosować system planowania przestrzennego do potrzeb inwestycyjnych i wymogów rozwijającej się gospodarki.

Chociaż zgodnie z założeniami ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym plan miejscowy powinien być podstawowym instrumentem kształtowania przestrzeni w gminie, przeważająca większość inwestycji, z uwagi na brak planów, lokalizowana jest w oparciu o decyzje o warunkach zabudowy lub decyzje o lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Optymalne, efektywne wykorzystanie przestrzeni, starannie dopracowane projekty i jasno określone granice terenów wydzielonych na wykorzystanie ich gospodarczo i społecznie. To główne cele, które stawiają sobie autorzy miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego (MPZP).

Mimo powszechnej opinii, że plany miejscowe są pożądane, wiele gmin uważa ich sporządzanie za niepotrzebny wydatek, często zastępując je decyzjami o warunkach zabudowy. Dlaczego władze nie dostrzegają długofalowych korzyści, jakie niesie perspektywiczne planowanie?

Samorządy chętnie uczestniczą w tworzeniu parków technologicznych, które są platformą wspólnej pracy środowisk biznesowych i naukowych. Zadania przez nie realizowane są ważne dla rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw. Potencjał takich firm często nie wystarcza, aby samodzielnie wprowadzać innowacje. Dlatego tak istotne jest wsparcie finansowe samorządu terytorialnego.