Prawo dysponowana grobem ma bowiem dwojaki charakter. Przede wszystkim jest to uprawnienie o charakterze dobra osobistego wynikającego z kultu pamięci osoby zmarłej. Wynika ono zarówno z prawa pochowania osoby bliskiej, prawa pielęgnowania grobu oraz prawo decydowania o dalszych losach grobu i prochów po upływie określonego w ustawie z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych (Tekst jednolity: Dz. U. 1972 r. Nr 47 poz. 298) okresu 20 lat od pochówku.
Grób może mieć również charakter bardziej ludzki – a więc finansowy. Prawo do grobu posiada bowiem również elementy majątkowe – związane z zakupem miejsca na cmentarzu i urządzeniu grobu (pomnika). Prawo to nie może być przedmiotem ani spadku ani podziału majątku wspólnego małżonków. Cechy majątkowe tego prawa ma bowiem jedynie charakter uboczny. Tylko w jednym przypadku prawo do grobu, w którym nikt nie został jeszcze pochowany, może mieć - jak się przyjmuje w orzecznictwie - charakter wyłącznie majątkowy, a mianowicie wtedy, gdy przysługujące danej osobie uprawnienie do pochowania zwłok wygasło, a nikt inny nie nabył jeszcze w miejsce tej osoby uprawnienia do pochowania zwłok w tym grobie.
Sprawy o ustalenie prawa do grobu należą do właściwości sądu okręgowego.
Prawo do pochowania zwłok i uprawnienie do grobu przysługuje w kolejności osobom wymienionym w art. 10 ust. 1 o cmentarzach i chowaniu zmarłych. Należą do nich pozostała rodzina osoby zmarłej, a mianowicie: 1) pozostały małżonek, 2) krewni zstępni, 3) krewni wstępni, 4) krewni boczni do 4 stopnia pokrewieństwa, 5) powinowaci w linii prostej do 1 stopnia.
Źródło: www.forum.prawnikow.pl