Wyrok NSA z 29 sierpnia 2007 r.
SYGN. AKT II GSK 120/07
STAN FAKTYCZNY
Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję prezydenta miasta odmawiającą spółce wydania zezwolenia na sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych zawierających od 4,5 do 18 proc. alkoholu (z wyjątkiem piwa) z powodu nieuzyskania pozytywnej opinii gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych. Zdaniem SKO postanowienie komisji, negatywnie opiniujące wniosek spółki w zakresie zgodności lokalizacji punktu sprzedaży z uchwałami rady gminy, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 2 ustawy z 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U. z 2002 r. nr 147, poz. 1231 ze zm.), uprawomocniło się bez zaskarżenia, zatem organ zezwalający zobowiązany był do wydania decyzji odmownej. Spółka zaskarżyła decyzję SKO, jednak WSA uznał skargę za niezasadną. Od wyroku WSA spółka wniosła skargę kasacyjną do NSA. Wśród zarzutów kasacyjnych spółka podniosła m.in. okoliczność zaniechania przez WSA rozstrzygnięcia o przesłankach nieważności postanowienia komisji, wydanego w bezpośrednim związku z zaskarżoną decyzją prezydenta o odmowie wydania zezwolenia na sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych.
UZASADNIENIE
NSA negatywnie odniósł się do argumentów spółki i oddalił skargę kasacyjną. Zdaniem NSA, po zmianach wprowadzonych do ustawy o wychowaniu w trzeźwości polegających na wprowadzeniu przepisu art. 18 ust. 3 a), istotnej zmianie uległy przesłanki wydawania zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych do spożycia w miejscu lub poza miejscem sprzedaży, oddzielnie dla każdego ich rodzajów - w ten sposób, że organ wydaje je po uzyskaniu pozytywnej opinii gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych o zgodności lokalizacji punktów sprzedaży z uchwałami rady gminy, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 2. Sąd przypomniał, że przed wspomnianą zmianą stanu prawnego w orzecznictwie przyjmowano, że obowiązujący wówczas sam wymóg zasięgnięcia opinii komisji nie był tak mocno łączony z jej merytoryczną treścią i stanowił jedynie dowód w sprawie podlegający ocenie organu rozpatrującego wniosek podmiotu ubiegającego się o wydanie zezwolenia. NSA stwierdził, że po 9 listopada 2002 r. uległo ono jednolitej zmianie, ponieważ od uzyskania pozytywnej opinii komisji uzależniono wydanie takiego zezwolenia. Sąd wskazał również, że w nowym stanie prawnym pozytywnej opinii komisji organ nie może pominąć, odmiennie oceniając tę przesłankę i z tego wyłącznie powodu nie może odmówić wydania zezwolenia. Chodzi bowiem o to, że omawiana przesłanka objęta została właściwością komisji, podlega kontroli instancyjnej i sądowej, przez co nie pozbawia strony możliwości ochrony własnych interesów i funkcjonuje w obrocie prawnym. W ocenie NSA skarżąca spółka rezygnując z możliwości zaskarżenia postanowienia komisji w toku instancji i w postępowaniu sądowym ponosi - co do zasady - skutki zaniechania.
OPINIA
MICHAŁ KOWALSKI
asystent sędziego NSA
Wyrok NSA jest istotny z punktu widzenia podmiotów starających się o uzyskanie zezwolenia na sprzedaż alkoholu. Zasadnicze przemodelowanie procedury opiniowania wniosków w sprawie lokalizacji punktów handlowych i wydawania zezwoleń na sprzedaż alkoholu nastąpiło zmianą ustawy o wychowaniu w trzeźwości z 2002 roku. Nadanie opinii komisji (obok decyzji organu gminy) prawnie wiążącego charakteru rodzi poważne skutki dotyczące zaskarżalności aktów administracyjnych i ich zakresu. Osobnemu zaskarżeniu podlega prawnie wiążąca opinia komisji dotycząca zgodności lokalizacji punktu sprzedaży alkoholu z uchwałami rady gminy, a osobnemu zaskarżeniu decyzja organu dotycząca odmowy wydania zezwolenia. Następstwem tego jest związanie organu opinią komisji oraz brak możliwości badania przez sąd administracyjny legalności tej opinii.