Trybunał nie posiada wystarczających elementów, które pozwoliłyby mu na właściwe zrozumienie charakteru zarzucanego Finlandii naruszenia prawa wspólnotowego oraz ocenę istnienia podnoszonego przez Komisję naruszenia - orzekł Europejski Trybunał Sprawiedliwości (ETS) w wyroku z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie Komisja Wspólnot Europejskich / Finlandia
(sygn. akt C-195/04)
Komisja zarzuciła Finlandii naruszenie podstawowych zasad prawa wspólnotowego, a mianowicie reguły niedyskryminacji, obowiązku zachowania przejrzystości oraz niedochowanie zobowiązań ciążących na niej z mocy art. 28 Traktatu ustanawiającego Wspólnoty Europejskie (TWE) (zakaz ograniczeń ilościowych i równoważnych do nich w imporcie). Sprawa dotyczyła procedury zamówień publicznych stosowanych przez administrację fińską. Po tym jak Komisja stwierdziła, że odpowiedź Finlandii na jej uzasadnioną opinię jest niezadowalająca, skierowała przeciwko niej skargę o naruszenie zobowiązań państwa członkowskiego do ETS. Trybunał nie zajął się jednak jej zasadnością, stwierdziwszy, że jest niedopuszczalna.
UZASADNIENIE
ETS podkreślił, że wprawdzie uzasadniona opinia Komisji oraz skarga powinny być oparte na tych samych zarzutach, to nie jest wymagane, aby pisma te musiały być w każdym przypadku sformułowane w sposób identyczny. Komisja może zatem uszczegółowić w skardze pierwotne zarzuty, pod warunkiem jednak, że nie dokonuje zmiany przedmiotu sporu. Przypomniał także, że zarówno z Regulaminu ETS, jak i z odnoszącego się do niego orzecznictwa wynika, że skarga wszczynająca postępowanie musi zawierać przedmiot sporu oraz zwięzłe przedstawienie zarzutów. Oznacza to, że istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których opiera się skarga, muszą wynikać w sposób spójny i zrozumiały z tekstu samej skargi. Ponadto żądania w niej zawarte powinny być sformułowane w sposób pozbawiony dwuznaczności w celu uniknięcia orzekania przez Trybunał ultra petita lub z pominięciem jednego zarzutu. Tymczasem skarga Komisji nie spełniała tych wymogów. Żądania zawarte w skardze, tak jak zostały one sformułowane, są niejednoznaczne i nie pozwalają na ustalenie w sposób jasny i precyzyjny zarzutu stawianego przez Komisję Finlandii, ponieważ dotyczą jednocześnie art. 28 WE, zasadniczych przepisów traktatu, zasady niedyskryminacji, jak też obowiązku zachowania przejrzystości. Nie wskazują one też jasno i precyzyjnie, jakie działanie w niniejszym przypadku stanowi ograniczenie ilościowe w przywozie lub środek o skutku równoważnym w rozumieniu tego przepisu.
ANNA OSTROWSKA-TOMAŃSKA
aplikantka adwokacka, doktorantka w Centrum im. Willy Brandta Uniwersytetu Wrocławskiego