Przy sprzedaży nieruchomości w drodze przetargu stosuje się następujące zasady ustalania cen:
1) cenę wywoławczą w pierwszym przetargu ustala się w wysokości nie niższej niż wartość nieruchomości;
2) cenę wywoławczą w drugim przetargu można ustalić w wysokości niższej niż wartość nieruchomości, jednak nie niższej niż 50 % tej wartości;
3) cenę nieruchomości, którą jest obowiązany zapłacić jej nabywca, ustala się w wysokości ceny uzyskanej w wyniku przetargu;
4) jeżeli drugi przetarg zakończył się wynikiem negatywnym, cenę nieruchomości ustala się w rokowaniach z nabywcą w wysokości nie niższej niż 40 % jej wartości.
Przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami (usg), ustanowione w celu zabezpieczenia interesu ogólnospołecznego, tj. ochrony mienia Skarbu Państwa i jednostek samorządu terytorialnego, mają charakter ius cogens i stanowią ustawową formę ograniczenia prawa własności (art. 140 kc) przez wprowadzenie reglamentacji czynności związanych ze zbyciem oraz obciążaniem nieruchomości państwowych i samorządowych.
Zobacz: Wygaśniecie trwałego zarządu nieruchomością
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 26 marca 2009 r. I ACa 66/2009
Jeżeli nieruchomość jest sprzedawana w drodze bezprzetargowej w celu realizacji roszczeń przysługujących na mocy niniejszej ustawy lub odrębnych przepisów, cenę nieruchomości ustala się w wysokości równej jej wartości.
Zobacz: Wywłaszczenie nieruchomości na cele budowy
Właściwy organ może udzielić za zgodą, odpowiednio wojewody albo rady lub sejmiku, bonifikaty od ceny jeżeli nieruchomość jest sprzedawana:
1) na cele mieszkaniowe, na realizację urządzeń infrastruktury technicznej oraz innych celów publicznych;
2) osobom fizycznym i osobom prawnym, które prowadzą działalność charytatywną, opiekuńczą, kulturalną, leczniczą, oświatową, naukową, badawczo-rozwojową, wychowawczą, sportową lub turystyczną, na cele niezwiązane z działalnością zarobkową, a także organizacjom pożytku publicznego na cel prowadzonej działalności pożytku publicznego;
3) organizacjom zrzeszającym działkowców z przeznaczeniem na ogrody działkowe;
4) poprzedniemu właścicielowi lub jego spadkobiercy, jeżeli nieruchomość została od niego przejęta przed dniem 5 grudnia 1990 r.;
5) na rzecz Skarbu Państwa albo na rzecz jednostki samorządu terytorialnego;
6) kościołom i związkom wyznaniowym, mającym uregulowane stosunki z państwem, na cele działalności sakralnej;
7) jako lokal mieszkalny;
Określenie przez osobę obciążoną pierwszeństwem z art. 34 ust. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami, ceny nieruchomości na poziomie znacznie wyższym od jej wartości, stanowi naruszenie art. 34 ust. 5 tej ustawy uzasadniające odpowiedzialność na zasadach ogólnych (art. 36 ustawy o gospodarce nieruchomościami).
Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 15 stycznia 2003 r. IV CKN 1637/2000