Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 20 marca 2014 r., sygn. akt II OSK 2572/12 (LEX nr 1460971) stwierdził, iż „uchwała w przedmiocie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie jest, w myśl art. 9 ust. 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (aktualnie: t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 647 z późn. zm.), aktem prawa miejscowego, powszechnie obowiązującym. Takim aktem jest tylko miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, który kształtuje sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Studium jest aktem polityki przestrzennej, aktem prawa ale tylko wewnętrznego, wiążącego jedynie organy gminy. Uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla całego obszaru gminy lub dla jego fragmentów jest pozostawione woli rady gminy, która - uchwalając taki plan - musi zapewnić jego zgodność z postanowieniami studium.”
Zobacz również: Stan planowania przestrzennego w Polsce
Wynika z powyższego, iż uchwała wydana w przedmiocie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie ma charakteru wiążącego dla mieszkańców gminy, ale jedynie dla organów gminy, gdyż uchwała ta nie jest aktem prawa miejscowego. Zatem na podstawie tej uchwały brak jest możliwości wywodzenia jakichkolwiek uprawnień lub obowiązków dla mieszkańców gminy. Ponadto ze względu na fakt, iż uchwała ta jest aktem prawa wewnętrznego, nie wiążącym mieszkańców gminy, to żaden z tych mieszkańców, nie może zaskarżyć tej uchwały, argumentując, iż narusza jego interesy. Albowiem skoro uchwała ta go nie dotyczy, to tym bardziej nie może naruszać jego interesów. Mieszkaniec gminy może dopiero zaskarżyć uchwałę w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy, która została uchwalona na podstawie w/w studium.
Autor: Przemysław Naworol - aplikant adwokacki
Polecamy serwis: Gospodarka przestrzenna