Instytucję przeniesienia decyzji o warunkach zabudowy reguluje przepis art. 63 ust. 5 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dalej: u.p.z.p.). Jest ono dopuszczalne - pod warunkiem dopełnienia pewnych formalności.
Zgodnie z przywołanym przepisem organ, który wydał decyzję, o której mowa w art. 59 ust. 1 (decyzję o warunkach zabudowy), ma obowiązek - za zgodą strony, na rzecz której decyzja została wydana - do przeniesienia tej decyzji na rzecz innej osoby, jeżeli przyjmuje ona wszystkie warunki zawarte w tej decyzji.
Stronami w postępowaniu o przeniesienie decyzji są jedynie podmioty, między którymi ma być dokonane jej przeniesienie.
Zgodnie z art. 30 § 4 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego, w toku postępowania na miejsce dotychczasowej strony wstępują jej następcy prawni. Przywołany przepis często uznawany jest również po zakończeniu postępowania administracyjnego.
Generalnie decyzja o warunkach zabudowy jest prawem zbywalnym. Przepis art. 63 ust. 5 u.p.z.p. umożliwia jej przeniesienie na rzecz innego podmiotu. Zgodnie z art. 63 ust. 1 u.p.z.p. w odniesieniu do tego samego terenu decyzję o warunkach zabudowy można wydać więcej niż jednemu wnioskodawcy. Co do zasady nie jest ona związana z prawem własności nieruchomości, której dotyczy. Jednak w sytuacji żyjącego właściciela budynku i jego syna sytuacja zdaje się wyglądać inaczej, gdyż mogą oni być właścicielami nieruchomości, wobec której wydano warunki zabudowy.
Zobacz: Postępowanie administracyjne
Jeśli założymy, że w opisanym przypadku następcy prawni zmarłej posiadają prawo własności nieruchomości, to wchodzą oni w prawa i obowiązki strony wiążące się z tą nieruchomością.
W takiej sytuacji decyzja o warunkach zabudowy jest decyzją o charakterze majątkowym, gdyż jest związana z nieruchomością.
Literalne brzmienie art. 63 ust. 5 u.p.z.p. (dopuszczające przeniesienie decyzji WZ) wskazuje, że aby organ mógł wydać decyzję zgodnie z wnioskiem, należy do niego dołączyć zgodę dotychczasowego adresata decyzji na jej przeniesienie na nowego inwestora. Należy też dołączyć oświadczenie inwestora przejmującego decyzję o przejęciu wszelkich praw i obowiązków wynikających z przenoszonej decyzji.
Aby uczynić zadość formalnościom, wszyscy spadkobiercy strony nieżyjącej powinni złożyć stosowne oświadczenie o zgodzie na przeniesienie decyzji WZ.
Należy też załączyć do wniosku prawomocne postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub aktu poświadczającego dziedziczenie. Na tej podstawie organ będzie mógł sprawdzić, czy zgodę na przeniesienie wyraziły osoby, które mają do tego prawo.
|
Z ORZECZNICTWA Dowodem istnienia następstwa prawnego po osobie zmarłej jest postanowienie właściwego sądu powszechnego o stwierdzeniu nabycia spadku lub sporządzony przez notariusza akt poświadczenia dziedziczenia. Wyrok WSA w Warszawie z 13 marca 2018 r., sygn. akt I SA/Wa 60/18 Spadkobierca nabywa spadek z chwilą śmierci spadkodawcy (art. 925-926 k.c.), to jednak dopiero prawomocne postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku albo zarejestrowany akt poświadczenia dziedziczenia wykazują jego dziedziczenie (por. wyrok WSA w Łodzi z 24 czerwca 2013 r., sygn. akt III SA/Łd 313/13). (...) spadkobierca może udowodnić swoje prawa wynikające z dziedziczenia tylko stwierdzeniem nabycia spadku albo zarejestrowanym aktem poświadczenia dziedziczenia (art. 1027 k.c.). Wyrok WSA w Szczecinie z 31 sierpnia 2017 r., sygn. akt. II SA/Sz 680/17 |
Zgodnie z art. 1035 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego oraz do działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych z zachowaniem m.in. art. 199 k.c, który stanowi, że do rozporządzania rzeczą wspólną oraz do innych czynności, które przekraczają zakres zwykłego zarządu, potrzebna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli. W braku takiej zgody współwłaściciele, których udziały wynoszą co najmniej połowę, mogą żądać rozstrzygnięcia przez sąd, który orzeknie mając na względzie cel zamierzonej czynności oraz interesy wszystkich współwłaścicieli.
Emilia Markowicz
specjalistka w zakresie gospodarki przestrzennej, pracuje w Wydziale Architektury i Budownictwa Urzędy m.st. Warszawy
Podstawy prawne
-
art. 63 ust. 5 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (j.t. Dz.U. z 2018 r. poz. 1945; ost. zm. Dz. U. z 2019 r. poz. 235)
-
art. 199, art.1035 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (j.t. Dz.U. z 2019 poz. 1145)
-
art. 30 § 4 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz.U. 2018 r. poz. 2096; ost. zm. Dz.U. z 2019 r. poz. 1133)