Powierzchnia użytkowa warunkiem przyznania dodatku
Dodatek mieszkaniowy przysługuje, gdy powierzchnia użytkowa lokalu mieszkalnego nie przekracza normatywnej powierzchni o więcej niż:
1) 30% albo
2) 50% pod warunkiem, że udział powierzchni pokoi i kuchni w powierzchni użytkowej tego lokalu nie przekracza 60%.
Uwaga!
Przekroczenie normatywnej powierzchni o wskazany procent skutkuje niemożnością przyznania dodatku, bez względu na to, czy powierzchnia ta przekroczona jest o kilka metrów, czy też o kilka centymetrów
Przez powierzchnię użytkową należy przy tym rozumieć powierzchnię wszystkich pomieszczeń znajdujących się w lokalu, a w szczególności pokoi, kuchni, spiżarni, przedpokoi, alków, holi, korytarzy, łazienek oraz innych pomieszczeń służących mieszkalnym i gospodarczym potrzebom lokatora, bez względu na ich przeznaczenie i sposób używania; za powierzchnię użytkową lokalu nie uważa się powierzchni balkonów, tarasów, loggii, antresoli, szaf i schowków w ścianach, pralni, suszarni, wózkowni, strychów, piwnic i komórek przeznaczonych do przechowywania opału.
Powierzchnia użytkowa lokalu mieszkalnego lub budynku mieszkalnego, w którym znajduje się tylko jeden lokal mieszkalny (dom jednorodzinny) w przeliczeniu na liczbę członków gospodarstwa domowego nie może przekraczać:
1) 35 m2 - dla 1 osoby,
2) 40 m2 - dla 2 osób,
3) 45 m2 - dla 3 osób,
4) 55 m2 - dla 4 osób,
5) 65 m2 - dla 5 osób,
6) 70 m2 - dla 6 osób, a w razie zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym większej liczby osób dla każdej kolejnej osoby zwiększa się normatywną powierzchnię tego lokalu o 5 m2.
Zobacz również: Dodatki mieszkaniowe. Komu przysługują i na jakich zasadach?
Powierzchnia użytkowa przy najmie lub podnajmie
Szczegółowe zasady obliczania powierzchni użytkowej w wypadku najmu albo podnajmu części lokalu mieszkalnego zostały określone w art. 5 ust. 2 DodMieszkU. Za powierzchnię użytkową lokalu mieszkalnego lub jego części, zajmowanego przez gospodarstwo domowe najemcy albo podnajemcy, uważa się powierzchnię zajmowanych pokoi wynikającą z umowy najmu lub podnajmu oraz część powierzchni kuchni, łazienki, korytarzy i innych pomieszczeń wspólnych znajdujących się w tym lokalu, odpowiadającą stosunkowi liczby członków gospodarstwa domowego najemcy albo podnajemcy do liczby osób zajmujących cały lokal. Za powierzchnię użytkową lokalu mieszkalnego zamieszkiwaną przez wynajmującego uważa się powierzchnię pokoi zajmowanych przez gospodarstwo domowe wynajmującego oraz część pomieszczeń powierzchni kuchni, łazienki, korytarzy i innych pomieszczeń wspólnych znajdujących się w tym lokalu, odpowiadającą stosunkowi liczby członków gospodarstwa domowego wynajmującego do liczby osób zajmujących cały lokal.
Przy obliczaniu powierzchni użytkowej w wypadku najmu albo podnajmu części lokalu mieszkalnego w części dotyczącej kuchni, łazienki, korytarzy i innych pomieszczeń wspólnych znajdujących się w lokalu, istotna jest zatem liczba członków gospodarstwa domowego najemcy (podnajemcy) lub wynajmującego w stosunku do liczby osób zajmujących cały lokal, a nie udział powierzchni pokoi zajmowanych przez gospodarstwo domowe najemcy (podnajemcy) w stosunku do powierzchni całego lokalu.
Powierzchnia użytkowa a niepełnosprawny lokator
Normatywną powierzchnię powiększa się o 15 m2, jeżeli w lokalu mieszkalnym zamieszkuje osoba niepełnosprawna poruszająca się na wózku lub osoba niepełnosprawna, której niepełnosprawność wymaga zamieszkiwania w oddzielnym pokoju. O wymogu zamieszkiwania w oddzielnym pokoju orzekają powiatowe zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności, o których mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776, z późn. zm.).
Obliczanie wydatków na powierzchnię normatywną
Dodatek mieszkaniowy stanowi różnicę pomiędzy poniesionymi przez uprawnionego wydatkami, przypadającymi na normatywną powierzchnię użytkową zajmowanego lokalu mieszkalnego, a kwotą stanowiącą tzw. udział własny gospodarstwa domowego w ponoszeniu wydatków.
Najprościej jest obliczyć wysokość dodatku, jeżeli powierzchnia użytkowa lokalu jest równa lub mniejsza niż normatywna powierzchnia użytkowa. W przypadku gdy powierzchnia użytkowa jest większa od normatywnej, wydatki na normatywną powierzchnię oblicza się, dzieląc wydatki za ten lokal przez jego powierzchnię użytkową i mnożąc uzyskany w ten sposób wskaźnik przez normatywną powierzchnię w przeliczeniu na liczbę członków gospodarstwa domowego.
Zasady powyższe oparto na założeniu, że dodatki mieszkaniowe mają pokrywać jedynie część wydatków ponoszonych przez gospodarstwo domowe osoby uprawnionej, i to przy przyjęciu za podstawę wydatków ponoszonych na tę część powierzchni użytkowej lokalu, która nie przekracza ustalonej powierzchni normatywnej. Nie są zatem dodatkiem mieszkaniowym pokrywane (i to nawet w części) wydatki ponoszone na utrzymanie ponadstandardowej powierzchni, tj. powierzchni większej niż normatywna.
Podstawa prawna:
• ustawa z 21.6.2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 71, poz. 734 ze zm.)
Polecamy: Forum