Pracownik nabywa prawo do wynagrodzenia rocznego w pełnej wysokości po przepracowaniu u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego (art. 2 ust. 1 ustawy z 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej; dalej: ustawa o trzynastkach). Jednocześnie ustawa ta w art. 2 ust. 3 wymienia przypadki, w których nie jest wymagane przepracowanie co najmniej sześciu miesięcy w celu nabycia prawa do wynagrodzenia rocznego. Chodzi tu m.in. o:
● nawiązanie stosunku pracy w trakcie roku kalendarzowego z nauczycielem i nauczycielem akademickim zgodnie z organizacją pracy szkoły (szkoły wyższej),
● powołanie pracownika do czynnej służby wojskowej albo skierowanie do odbycia służby zastępczej,
● rozwiązanie stosunku pracy np. w związku z przeniesieniem służbowym, powołaniem lub wyborem,
● podjęcie zatrudnienia np. w wyniku przeniesienia służbowego, na podstawie powołania lub wyboru,
● korzystanie m.in. z urlopu wychowawczego czy też z urlopu dla poratowania zdrowia.
Ustawa o trzynastkach nie definiuje pojęcia „okres przepracowany”, co w praktyce wywołuje wiele wątpliwości. Zgodnie z dotychczasowym stanowiskiem Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej pojęcie „okres przepracowany” (o którym mowa w art. 2) należałoby odnosić do okresu pozostawania pracownika w zatrudnieniu u danego pracodawcy w roku kalendarzowym, za który przysługuje wynagrodzenie roczne. Skutkuje to włączeniem do okresu uprawniającego do nabycia prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego m.in. okresów niezdolności do pracy wskutek choroby oraz okresu urlopu macierzyńskiego.
Więcej w Gazecie Samorządu i Administracji - Zamów prenumeratę >>