Zwracają na to uwagę sądy administracyjne. Jeden z nich stwierdził: W przypadku, gdy wartości świadczeń nieodpłatnych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika – brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę dojazdów do miejsca zatrudnienia z miejsca zamieszkania i z powrotem. W takiej bowiem sytuacji nie można stwierdzić, czy pracownik w istocie otrzymał określone świadczenie i jaka jest jego wartość. Przychód nie może bowiem zostać hipotetycznie przypisany podatnikowi, lecz ustalony zgodnie ze wskazaniami w treści art. 11 ust. 1 i ust. 2a pkt 1–4 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 [updof].
(Wyrok NSA z 11 kwietnia 2012 r., sygn. akt II FSK 1724/10)
Zobacz również: Koszty z umów cywilnoprawnych i praw autorskich
W innym wyroku stwierdzono też, że jeśli pracodawca ponosi koszty związane z dojazdem pracowników do pracy, przy czym koszt ten nie jest zależny od liczby pracowników mogących skorzystać ze świadczenia, jak też nie jest możliwe ustalenie, którzy konkretnie pracownicy z tego dojazdu i w jakim zakresie skorzystali, to brak jest podstaw do ustalenia przychodu z tego tytułu po stronie pracownika. Sąd uznał też, że w przypadku świadczeń w naturze, w postaci udostępnienia przewozu pracowników do miejsca pracy, muszą one być faktycznie otrzymane, a nie tylko postawione do dyspozycji (patrz: wyrok WSA w Warszawie z 20 stycznia 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2967/11).
Organy podatkowe uważają, że pracodawcy czy inni płatnicy nie mogą zasłaniać się niemożnością ustalenia przychodu danemu pracownikowi. Jednak nie zawsze uda się ustalić taki przychód. Warto pamiętać o wspomnianym wyżej wyroku, w którym podkreślono zakaz ustalania pracownikowi hipotetycznego przychodu.
Polecamy serwis: Podatki i opłaty