Uregulowania Ustawy – Prawo wodne[1] nie pozwalają przyjąć, że podmiotem zobowiązanym do uiszczenia opłaty stałej za usługi wodne jest w każdym wypadku adresat pozwolenia wodnoprawnego.
Wyrokiem z dnia 26 października 2018r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach (sygn. akt II SA/GI 503/18) uchylił decyzję Dyrektora Zarządu Zlewni w G. ustalającą dla skarżącego Zarządu Województwa opłatę stałą za wprowadzanie do wód – wód opadowych lub roztopowych ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej.
Zarząd Województwa wniósł od tej decyzji reklamację, zarzucając, że została ona skierowana do niewłaściwego podmiotu – opłata związana jest bowiem z realizacją budowy odcinków drogi, które po ukończeniu zostały przekazane Miastu. G. W związku z powyższym podnoszono, że adresatem decyzji powinien być właściwy zarządca drogi.
Wniesiona reklamacja nie została uwzględniona przez organ, który powołując się na przepisy Prawa Wodnego uznał, że skarżący korzysta z pozwolenia wodnoprawnego, w związku z czym obowiązany jest ponosić opłatę za usługi wodne. W skardze do sądu administracyjnego, Zarząd Województwa zarzucił naruszenie art. 298 pkt 1 Prawa wodnego poprzez przyjęcie, że korzystającym z usługi wodnej jest zawsze podmiot, któremu udzielono pozwolenia wodnoprawnego – niezależnie od stanu faktycznego.
Zobacz: Ustrój i jednostki
WSA uznał, że skarga zasługiwała na uwzględnienie w części dotyczącej naruszenia przepisów Prawa Wodnego, wskutek błędnej wykładni art. 298 pkt 1 oraz 271 ust.4 tejże ustawy. Ustawodawca wiąże obowiązek uiszczania opłat za usługi wodne z korzystaniem ze środowiska. Podmiot, który jest adresatem udzielonego pozwolenia może, wskutek różnych okoliczności faktycznych, utracić możliwość korzystania z przyznanych mu uprawnień – chociażby poprzez wyzbycie się urządzenia wodnego.
W niniejszym stanie faktycznym, skarżący po zrealizowaniu zobowiązań wynikających z porozumienia dotyczącego budowy drogi, przekazał tenże obiekt wraz z urządzeniami wodnymi jego użytkownikowi – Miastu G. W związku z powyższym, z dniem przekazania urządzeń wodnych skarżący utracił władanie nimi, a zarazem faktyczną możliwość korzystania z nich. Nie był więc w stanie wykonywać uprawnień przyznanych mu mocą pozwolenia wodnoprawnego.
W ocenie sądu fakt, że skarżący nie zrzekł się uprawnienia, a jego następca prawny nie wniósł o przeniesienie decyzji na jego rzecz, nie może rodzić dla skarżącego żadnych, negatywnych skutków na gruncie omawianego stanu faktycznego. W zawiązku z powyższym, skarżący nie był zdaniem sądu zobowiązany do uiszczenia opłaty za usługi wodne z uwagi na to, że nie władał, ani nie korzystał z urządzeń wodnych, co jednocześnie uniemożliwiało wykonywanie uprawnień przyznanych mu mocą pozwolenia wodnoprawnego. Sąd podnosi, że za błędną należy uznać wykładnię przepisów Prawa wodnego prowadzącą do przyjęcia, że podmiotem zobowiązanym do uiszczenia opłaty stałej za usługi wodne jest każdorazowo adresat pozwolenia wodnoprawnego.
Wyrok Sądu Administracyjnego w Gliwicach zapadły w przedstawionej sprawie, pozostaje na dzień dzisiejszy orzeczeniem nieprawomocnym. [1] Dz.U. z 2017 r., poz. 1566;
Joanna Kostrzewska
radca prawny w Kancelarii Prawnej Dr Krystian Ziemski & Partners w Poznaniu,
specjalizuje się w prawie administracyjnym ze szczególnym uwzględnieniem prawa samorządowego.
Martyna Krystman
asystent w Kancelarii Prawnej Dr Krystian Ziemski & Partners w Poznaniu,
interesuje się prawem administracyjnym
Dr Krystian Ziemski & Partners Kancelaria Prawna spółka komandytowa w Poznaniu
www.ziemski.com.pl
Artykuł pochodzi z Portalu: www.prawodlasamorzadu.pl