Zgodnie z art. 661. § 1 kodeksu cywilnego, najem zawarty między przedsiębiorcami na czas dłuższy niż lat trzydzieści poczytuje się po upływie tego terminu za zawarty na czas nieoznaczony. Wynajmujący powinien wydać najemcy rzecz w stanie przydatnym do umówionego użytku i utrzymywać ją w takim stanie przez czas trwania najmu. Charakterystyczna dla najmu jest czasowość używania wynajętej nieruchomości przez najemcę. Aby zapobiec zbytniemu skrępowaniu stron długością trwania stosunku najmu, ustawodawca zapewnia każdej z nich możliwość rozwiązania umowy trwającej 10 lat przez jednostronną czynność prawną. Bezwzględny charakter tej czynności wyłącza prawa stron do zawarcia po upływie 10 lat umowy na czas oznaczony.
Żaden przepis prawa materialnego nie daje najemcy prawa kwestionowania celowości czy zasadności przebudowy, inwestycji lub modernizacji budynku, w którym wynajmuje mieszkanie.
Najemca ma prawo do ochrony posesoryjnej, ma też prawo do żądania by wynajmujący spełnił wobec niego przyjęte obowiązki wynikające z konieczności utrzymywania rzeczy w stanie nadającym się do umówionego użytku. Nie ma zaś prawa do żądania by właściciel powstrzymał się od prac w budynku nie mających bezpośredniego związku z rzeczą wynajętą.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku z dnia 19 lutego 2003 r. II SA/Gd 912/2001
Tym samym żaden przepis prawa materialnego nie daje najemcom takiego prawa by mogli kwestionować celowość, czy zasadność przebudowy, inwestycji i modernizacji budynku, w którym wynajmują mieszkania.
Wynajmujący powinien wydać najemcy rzecz w stanie przydatnym do umówionego użytku i utrzymywać ją w takim stanie przez czas trwania najmu. Jest to stosunek zobowiązaniowy jaki tworzy się między najemcą a wynajmującym i chociaż przez zwiększenie się interwencji Państwa w dziedzinę spraw lokalowych od stosunku najmu w ogóle wyodrębniła się sfera stosunków najmu lokali zbliżając ją do prawa rzeczowego.
Zobacz: Zmiana treści służebności gruntowej
Zgodnie z ustaloną praktyką, za konieczne mogą być uznane nakłady, doprowadzające wynajęty lokal do stanu sprzed dewastacji oraz ewentualnie takie nakłady, które przeciętnie rzecz biorąc służą określonemu wysokiemu standardowi lokalu użytkowego i bez których lokal na cele użytkowe w ogóle mógłby być wykorzystywany, ale które - zważywszy na ewentualnie prestiżowy charakter położenia przedmiotowego lokalu - mogłyby zostać zaliczone do koniecznych w ramach „przydatności do umówionego użytku.
Po rozwiązaniu umowy najmu właściciel musi zwrócić najemcy nakłady poniesione na lokal. Mogą jednak umówić się inaczej.
Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 26 czerwca 2008 r. II CSK 69/2008
Podstawa prawna:
Ustawa kodeks cywilny ( Dz. U z 1964 Nr 21 poz. 94 ze zm.)