Wyrok NSA z 13 lipca 2007 r.
SYGN. AKT II OSK 1069/06
STAN FAKTYCZNY
Prezydent miasta W. odmówił przedsiębiorcy ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie nośnika reklamowego trwale związanego z gruntem. W uzasadnieniu decyzji stwierdził, że postawienie nośnika reklamowego jest niemożliwe, gdyż planowane jest w odległości mniejszej niż 50 metrów od istniejącego już nośnika w pasie drogowym tej samej ulicy. Jak ocenił organ rozpoznający sprawę w pierwszej instancji, położenie dwóch wielkowymiarowych obiektów reklamowych jest niezgodne z art. 1 i 2 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dalej ustawa), ponieważ zaburzy to ład przestrzenny okolicy. Decyzja ta została uchylona przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze. Decyzję SKO do WSA zaskarżyła Spółka A. Skarżąca spółka w skardze podniosła m.in. zarzut, że przedmiotowe postępowanie powinno zostać umorzone jako bezprzedmiotowe z uwagi na to, że planowana inwestycja w ogóle nie wymaga ustalenia warunków zabudowy, ponieważ nie wymaga ona pozwolenia na budowę. Sąd uznał ten zarzut za niezasadny, gdyż z przepisów art. 59 ust. 1 w zw. z art. 50 ust. 2 pkt 2 ustawy oraz art. 59 ust. 2 ustawy wynika, iż każda zmiana zagospodarowania terenu (nawet niewymagająca wydania pozwolenia na budowę) wymaga wydania decyzji o warunkach zabudowy, z wyjątkiem tymczasowej zmiany zagospodarowania trwającej krócej niż rok. Sąd I instancji stwierdził, iż zawarte w art. 59 ust. 1 ustawy sformułowanie, że przepis art. 50 ust. 2 stosuje się odpowiednio oznacza, iż art. 50 ustawy nie znajduje zastosowania wprost, lecz tylko w przypadku braku regulacji szczególnej. Taką regulację szczególną stanowi art. 59 ust. 2 ustawy, z którego wynika, że nawet zmiana zagospodarowania terenu niewymagająca pozwolenia na budowę (oprócz zmian tymczasowych) wymaga ustalenia w drodze decyzji warunków zabudowy. Od wyroku WSA w W. skargę kasacyjną złożyła spółka A. żądając uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.
UZASADNIENIE
Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił stanowiska skarżącej spółki przedstawionego w skardze kasacyjnej. Uznał, że zarzuty przez nią podniesione są nieuzasadnione. Na wstępie swoich rozważań NSA wskazał, że z art. 59 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika generalna zasada, zgodnie z którą w razie braku planu miejscowego na danym obszarze wymagane jest ustalenie warunków zabudowy, w każdym przypadku zmiany zagospodarowania terenu. Wyłączenie stosowania tejże zasady wynika z art. 59 ust. 1 zdanie drugie, który to przepis odsyła do art. 50 ust. 2 ustawy, z którego wynika, iż od uzyskania decyzji lokalizacyjnej zwolnione są inwestycje, których wykonanie nie wymaga uzyskania pozwolenia na budowę. Odpowiednie stosowanie tej normy prawnej do decyzji o warunkach zabudowy powodowałoby wyłączenie obowiązku uzyskania tej decyzji w razie wykonania robót budowlanych, które nie wymagają uzyskania takiego pozwolenia. Taka interpretacja art. 59 ust. 1 ustawy, prezentowana również przez skarżącą spółkę w skardze kasacyjnej, dokonana byłaby jednak z naruszeniem przepisu art. 59 ust. 2 ustawy, który wyraźnie stanowi, iż przepis ust. 1 stosuje się również do zmiany zagospodarowania terenu, która nie wymaga pozwolenia na budowę, z wyjątkiem tymczasowej, jednorazowej zmiany zagospodarowania terenu, trwającej do roku. Nie oznacza to jednak całkowitego wyłączenia stosowania tego przepisu do warunków zabudowy, gdyż np. w razie zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego związanej z wykonaniem robót budowlanych, na które nie jest wymagane pozwolenie na budowę, istnieje możliwość odpowiedniego stosowania art. 50 ust. 2 pkt 2 ustawy. NSA ocenił, że przedstawiona przez skarżącą spółkę interpretacja cytowanych wyżej przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest sprzeczna z wykładnią logiczną i językową. W związku z powyższym NSA podzielił stanowisko zaprezentowane w zaskarżonym wyroku WSA w W. i oddalił skargę kasacyjną.
OPINIA
Szczepan Borowski
asystent sędziego NSA
Stan faktyczny, na tle którego zapadło omówione orzeczenie, dotyczy problematyki odstępstw od zasady określonej w art. 59 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Szczególne kłopoty wynikają z zapisu zdania drugiego wspomnianego przepisu, zgodnie z którym w sprawach dotyczących obowiązku stosowania decyzji o ustaleniu warunków zabudowy stosuje się odpowiednio art. 50 ust. 2 ustawy. Stosując ten przepis, można by dojść do wniosku, że ustawodawca generalnie nie wymaga uzyskania decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji niewymagających pozwolenia na budowę o których mowa jest w ustawie Prawo budowlane. Jak zauważył NSA, w takich sytuacjach nie można zapominać o treści art. 59 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, który w sposób oczywisty mówi o konieczności uzyskania warunków zabudowy także dla inwestycji, które nie wymagają pozwolenia na budowę. NSA uznał, że skoro przepis ten znajduje się po art. 59 ust. 1, to należy przyjąć, że dokonano nim zmiany przepisów ustawy, które znajdują się wcześniej.