Ustawa z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (dalej: ustawa o podatkach lokalnych) normuje m.in. podatek od nieruchomości, który stanowi dochód budżetu gminy. Opodatkowaniu nim podlegają nieruchomości oraz obiekty budowlane, m.in. budynki lub ich części oraz budowle lub ich części. Podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące:
● właścicielami lub posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych,
● użytkownikami wieczystymi gruntów,
● posiadaczami nieruchomości albo obiektów budowlanych, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie wynika z umowy lub innego tytułu prawnego lub nawet jest posiadaniem bez tytułu prawnego.
Czytaj także: Uchwalane przez gminy wadliwe zwolnienia z podatku od nieruchomości>>
Podstawę opodatkowania dla budynków lub ich części stanowi powierzchnia użytkowa. Do określania, w drodze uchwały, wysokości stawek podatku od nieruchomości jest uprawniona rada gminy. Jednak dla niektórych rodzajów nieruchomości stawki te muszą mieć preferencyjnych charakter.
Do końca 2010 r., zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach lokalnych, preferencyjna stawka podatku obowiązywała m.in. w odniesieniu do budynków lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych (na rok podatkowy 2010 wynosiła ona maksymalnie 4,16 zł od 1 mkw. powierzchni użytkowej). Takie określenie przedmiotu opodatkowania powodowało, zgodnie z obowiązującą w prawie podatkowym zasadą ścisłej interpretacji wyjątków, konieczność stosowania stawek obniżonych w odniesieniu tylko do budynków lub ich części (pomieszczeń) wykorzystywanych stricte do działalności polegającej na udzielaniu świadczeń zdrowotnych. Tym samym, dla ustalenia podatku od pomieszczeń pomocniczych w szpitalach, przychodniach czy też sanatoriach – jak np. kuchnie, stołówki czy baza noclegowa – musiała być stosowana stawka podstawowa.
Ustawą z 24 września 2010 r. o zmianie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych znowelizowano wspomniany przepis ustawy o podatkach lokalnych w ten sposób, że obniżone stawki podatku od nieruchomości dotyczą budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, zajętych przez podmioty udzielające tych świadczeń. W roku 2011 stawki te nie mogą przekroczyć 4,27 zł od 1 mkw. powierzchni użytkowej.
Intencją ustawodawcy było objęcie obniżoną stawką tych pomieszczeń, bez których nie jest możliwe funkcjonowanie podstawowej działalności medycznej czy uzdrowiskowej. Szpitale muszą wszak zapewnić hospitalizowanym pacjentom zakwaterowanie czy wyżywienie. Ponadto prowadzenie działalności w zakresie opieki zdrowotnej uwarunkowane jest spełnieniem określonych wymogów, jak posiadanie odpowiednich pomieszczeń przeznaczonych na recepcję, poczekalnię, śluzy sanitarne czy też szatnie dla personelu.
Obniżone stawki w odniesieniu do wszystkich podlegających opodatkowaniu pomieszczeń wchodzących w skład obiektów lecznictwa, muszą być stosowane od początku tego roku. W przypadku jednak, gdy w uchwałach rad gmin określających stawki podatku od nieruchomości na rok 2011 znalazło się powtórzenie wyrażenia zawartego w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach lokalnych, w brzmieniu sprzed nowelizacji, organ stanowiący gminy powinien dokonać odpowiedniej korekty, podejmując stosowną uchwałę.
Czytaj także: Podatek od nieruchomości>>
Podstawy prawne
• Ustawa z 24 września 2010 r. o zmianie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. nr 225, poz. 1461)
• Ustawa z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (j.t. Dz.U. z 2010 r. nr 95, poz. 613; ost.zm. Dz.U. z 2010 r. nr 225, poz. 1461)