Opłata miejscowa, nazywana także opłatą klimatyczną, jest pobierana od osób fizycznych, które przybywają w miejscu objętym tą opłatą dłużej niż dobę. Istotny jest jednak cel pobytu osoby fizycznej w tym miejscu. Zgodnie z ustawą o podatkach i opłatach lokalnych warunkiem poboru tej opłaty, jest pobyt osoby fizycznej w celach turystycznych, zdrowotnych lub szkoleniowych.
Gdzie można wprowadzić opłatę miejscową
Opłatę miejscową można wprowadzić w miejscach, które cechuje występowanie minimalnych wymogów turystycznych i krajobrazowych. Zostały one określone w rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie warunków, jakie powinna spełniać miejscowość, w której można pobierać opłatę miejscową.
Zgodnie z tym rozporządzeniem gmina spełnia minimalne wymogi krajobrazowe, gdy na jej terenie występują lasy, parki narodowe, punkty widokowe, a także zabytki, muzea, pomniki historii. Szczegółowo zostaje to wymienione w § 3 tego rozporządzenia.
Aby miejscowość spełniała minimalne wymogi turystyczne, na jej terenie musi znajdować się baza noclegowa w obiektach hotelarskich i innych obiektach, w których mogą być świadczone usługi hotelarskie.
Opłata miejscowa może być pobierana także w miejscowościach, które uzyskały status uzdrowiska lub obszaru ochrony uzdrowiskowej. Szczegółowe wymogi jaki należy spełnić aby uzyskać w/w status reguluje ustawa o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych.
Zobacz również: Prawo administracyjne
Wysokość opłaty miejscowej
Rada gminy w drodze uchwały, ustala zasady pobierania opłaty klimatycznej a także jej wysokość. Jej maksymalna wartość jest określona w corocznym obwieszczeniu Ministra Finansów w sprawie górnych granic stawek kwotowych podatków i opłat lokalnych w 2017 r. Tak więc wysokość opłaty miejscowej wynosi:
- w miejscowościach posiadających korzystne właściwości klimatyczne, walory krajobrazowe oraz warunki umożliwiające pobyt osób w tych celach – nie więcej niż 2,17 zł dziennie;
- miejscowej w miejscowościach posiadających status obszaru ochrony uzdrowiskowej – nie więcej niż 3,08 zł dziennie.
Brak obowiązku zapłaty
Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych przewiduje, że opłaty miejscowej nie pobiera się od osób przebywających w szpitalach, osób niewidomych i ich przewodników, od zorganizowanych grup dzieci i młodzieży szkolnej oraz od podatników podatku od nieruchomości z tytułu posiadania domów letniskowych położonych w miejscowości, w której pobiera się opłatę miejscową albo uzdrowiskową.
Brak obowiązku zapłaty (pod warunkiem wzajemności) dotyczy także członków personelu przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych oraz innych osób zrównanych z nimi na podstawie ustaw, umów lub zwyczajów międzynarodowych, jeżeli nie są obywatelami polskimi i nie mają miejsca pobytu stałego na terytorium RP.
Opracowano na podstawie:
Ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych. (Dz.U. 1991 nr 9 poz. 31 z późn. zm.)
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 2007 r. w sprawie warunków, jakie powinna spełniać miejscowość, w której można pobierać opłatę miejscową. (Dz.U. 2007 nr 249 poz. 1851)
Obwieszczenie Ministra Finansów z dnia 28 lipca 2016 r. w sprawie górnych granic stawek kwotowych podatków i opłat lokalnych w 2017 r. (M.P. z dnia 5 sierpnia 2016 r.)