Pracownica nie przepracowała wymaganego okresu 6 miesięcy, w związku z tym nie nabędzie prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego.
Podstawowym warunkiem uprawniającym pracownika do dodatkowego wynagrodzenia rocznego jest przepracowanie u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego (art. 2 ustawy z 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej; dalej: ustawa o trzynastkach). Spełnienie tego warunku uprawnia pracownika do trzynastki w pełnej wysokości. Pracownik, który nie przepracował u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego, nabywa prawo do trzynastki w wysokości proporcjonalnej do okresu przepracowanego – pod warunkiem że okres ten wynosi co najmniej 6 miesięcy.
Przepisy ustawy o trzynastkach nie stanowią, w jaki sposób liczyć ów okres 6 miesięcy. Informacji takich nie znajdziemy również w przepisach ustawy z 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela, ani w przepisach ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (dalej: k.p.). W związku z tym – na podstawie art. 300 k.p. – zastosujemy tu art. 114 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (dalej: k.c.), zgodnie z którym, jeżeli termin jest oznaczony w miesiącach lub latach, a ciągłość terminu nie jest wymagana – miesiąc liczy się za dni 30, a rok za dni 365.
Czytaj także: „Inne usprawiedliwione nieobecności w pracy” a podstawa trzynastki>>
ZAPAMIĘTAJ!
Miesiąc liczymy jako 30 dni niezależnie od tego, czy dany miesiąc faktycznie ma 28, 30 czy 31 dni (art. 114 k.c.).
Pracownik powinien mieć zatem przepracowane minimum 180 dni, aby otrzymać trzynastkę proporcjonalną. Przepisy ustawy o trzynastkach przewidują jednak pewne szczególne przypadki, w których przepracowanie okresu krótszego niż 6 miesięcy również uprawnia pracownika do nagrody.
W przypadku gdy nieobecność pracownika w pracy wynika z innych przyczyn i nie mieści się w powyższym katalogu, o prawie pracownika do trzynastki decyduje wyłącznie przepracowany przez niego w danym roku okres.
Przepracowanie co najmniej 6 miesięcy warunkujących nabycie prawa do trzynastki nie jest wymagane w przypadkach (art. 2 ustawy o trzynastkach):
1) nawiązania stosunku pracy w trakcie roku kalendarzowego z nauczycielem i nauczycielem akademickim zgodnie z organizacją pracy szkoły (szkoły wyższej);
2) zatrudnienia pracownika do pracy sezonowej – jeżeli umowa o pracę została zawarta na sezon trwający nie krócej niż trzy miesiące;
3) powołania pracownika do czynnej służby wojskowej albo skierowania do odbycia służby zastępczej;
4) rozwiązania stosunku pracy w związku z:
a) przejściem na emeryturę, rentę szkoleniową albo rentę z tytułu niezdolności do pracy lub świadczenie rehabilitacyjne,
b) przeniesieniem służbowym, powołaniem lub wyborem,
c) likwidacją pracodawcy albo zmniejszeniem zatrudnienia z przyczyn dotyczących pracodawcy,
d) likwidacją jednostki organizacyjnej pracodawcy lub jej reorganizacją;
5) podjęcia zatrudnienia:
a) w wyniku przeniesienia służbowego,
b) na podstawie powołania lub wyboru,
c) w związku z likwidacją poprzedniego pracodawcy albo ze zmniejszeniem zatrudnienia z przyczyn dotyczących tego pracodawcy,
d) w związku z likwidacją jednostki organizacyjnej poprzedniego pracodawcy lub jej reorganizacją,
e) po zwolnieniu z czynnej służby wojskowej albo po odbyciu służby zastępczej;
6) korzystania:
a) z urlopu wychowawczego,
b) z urlopu dla poratowania zdrowia,
c) przez nauczyciela lub nauczyciela akademickiego z urlopu do celów naukowych, artystycznych lub kształcenia zawodowego;
7) wygaśnięcia stosunku pracy w związku ze śmiercią pracownika.
W sytuacji opisanej w pytaniu przyczyny usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy (urlop macierzyński i okresy przebywania na zasiłku chorobowym), które łącznie trwały dłużej niż 6 miesięcy, nie uprawniają tego pracownika do dodatkowego wynagrodzenia rocznego.
Innymi słowy, wskazane wyżej okresy usprawiedliwionej nieobecności w pracy, które zostały wymienione w art. 2 ustawy o trzynastkach, są traktowane jako okresy de facto przepracowane – i tym samym zaliczane do okresów pracy uprawniających pracownika do dodatkowego wynagrodzenia rocznego. Natomiast okresy wszystkich innych usprawiedliwionych nieobecności w pracy i zwolnień z obowiązku świadczenia pracy – w tym okresy choroby i urlopu macierzyńskiego – są okresami nieprzepracowanymi w rozumieniu przepisów tej ustawy. Nie uprawniają zatem pracowników do otrzymania trzynastki.
Czytaj także: Trzynastki dla pracowników samorządowych>>
PODSTAWY PRAWNE
• Ustawa z 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (j.t. Dz.U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674; ost.zm. Dz.U. z 2009 r. Nr 219, poz. 1706)
• Ustawa z 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (Dz.U. Nr 160, poz. 1080; ost.zm. Dz.U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1241)
• Ustawa z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (j.t. Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94; ost.zm. Dz.U. z 2010 r. Nr 182, poz. 1228)
• Ustawa z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93; ost.zm. Dz.U. z 2010 r. Nr 155, poz. 1037)