STAN FAKTYCZNY
Prezydent miasta nałożył na spółkę z o.o. karę pieniężną w związku ze stwierdzeniem, iż dokonała ona samowolnego zajęcia pasa drogowego. W odwołaniu strona stwierdziła, że zajęcie prasa drogowego nie miało charakteru samowolnego, gdyż nastąpiło po wydaniu nakazu zabezpieczenia budynku. Natomiast ruch pieszy chodnikiem odbywał się bez zakłóceń pod zadaszeniem chodnika.
UZASADNIENIE
Organ odwoławczy stwierdził, iż nałożenie na stronę obowiązku zabezpieczenia budynku m.in. poprzez wykonanie daszka ochronnego nad chodnikiem nie zwolniło jej z obowiązku uzyskania zgody na zajęcie w tym celu pasa drogowego.
Ostatecznie spółka złożyła skargę do białostockiego WSA, wskazując na błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 40 ust. 2 pkt 3 ustawy o drogach publicznych polegające na przyjęciu, że daszek ochronny nad chodnikiem jest obiektem budowlanym, oraz niewłaściwe zastosowanie par 2 ust. 2 uchwały rady miejskiej skutkujące nieprawidłowym wyliczeniem nałożonej kary. Spółka argumentowała, że art. 40 ust. 2 pkt 3 nie może być w niniejszej sprawie źródłem obowiązku uzyskania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, ponieważ daszek ochronny nad chodnikiem nie jest obiektem budowlanym. Daszek ten można zaliczyć jedynie do urządzeń szeroko pojętej infrastruktury technicznej - jednak w tym przypadku właściwa jest inna stawka opłaty za zajęcie pasa drogowego, przewidziana w par. 3 pkt 2 uchwały rady miejskiej.
Rozstrzygający powstały spór sąd rozpoczął od podkreślenia, iż zarządca drogi, po stwierdzeniu zajęcia pasa drogowego bez zezwolenia, nie ma wyboru - jest zobowiązany pobrać opłatę, która ma charakter kary administracyjnej nakładanej w drodze decyzji. Organ nie może badać przyczyn zajęcia, oceniać stopnia winy strony czy też miarkować wysokości wymierzanej kary. Jednakże organ powinien ustalić charakter tego zajęcia. Wskazuje na to jednoznacznie definicja zajęcia pasa drogowego, w której wymieniono przypadki, w których wymagane jest uzyskanie zezwolenia, jest to również konieczny element do wymierzenia kary pieniężnej, ze względu na wybór właściwej stawki opłaty stanowiącej podstawę określenia wysokości kary. Zasady ustalania stawek opłaty za zajęcie pasa drogowego oraz właściwe do tego organy zostały określone w ust. 4-9 art. 40 ustawy o drogach publicznych. Działając na podstawie tych regulacji, rada miejska podjęła uchwałę, w której ustaliła stawki opłat w zależności od rodzaju zajęcia pasa drogowego.
W niniejszej sprawie organy administracyjne nie ustaliły charakteru zajęcia pasa drogowego przez spółkę. W efekcie dało to sądowi podstawę do stwierdzenia, iż doszło do naruszenia art. 40 ust. 2 pkt 3 i ust. 12 ustawy o drogach publicznych oraz par. 2 ust. 2 uchwały rady miejskiej. Dodatkowo niewyjaśnienie stanu faktycznego sprawy wskazuje również na naruszenie przepisów art. 7 i 77 par. 1 k.p.a., co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
SYGN. AKT II SA/Bk 709/07
MICHAŁ STUCZYŃSKI