Ustawa nowelizuje:
1) ustawę z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1938, ze zm.; dalej: ustawa o świadczeniach);
2) ustawę z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2018 r. poz. 617, ze zm.; dalej: ustawa o zawodach lekarza i lekarza dentysty);
3) ustawę z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2018 r. poz. 160, ze zm.; dalej: ustawa o działalności leczniczej).
Zmiana ustawy o świadczeniach zmierza do przyspieszenia tempa wzrostu nakładów finansowych na publiczny system ochrony zdrowia w taki sposób, aby środki finansowe w wysokości nie niższej niż 6% produktu krajowego brutto były przeznaczane na ochronę zdrowia już od 2024 r. Dotychczasowe brzmienie ustawy o świadczeniach zakładało osiągnięcie powyższej wysokości od roku 2025. Konsekwencją wprowadzonej zmiany jest wzrost odsetek środków finansowych w stosunku do produktu krajowego brutto, jakie corocznie będą przeznaczane na ochronę zdrowia, przez przyjęcie, że wysokość środków finansowych przeznaczonych na finansowanie ochrony zdrowia w latach 2018–2023 nie może być niższa niż:
1) 4,78% produktu krajowego brutto w 2018 r. (obecnie jest to 4,67%);
2) 4,86% produktu krajowego brutto w 2019 r. (obecnie jest to 4,86%);
3) 5,03% produktu krajowego brutto w 2020 r. (obecnie jest to 5,03%);
4) 5,30% produktu krajowego brutto w 2021 r. (obecnie jest to 5,22%);
5) 5,55% produktu krajowego brutto w 2022 r. (obecnie jest to 5,41%);
6) 5,80% produktu krajowego brutto w 2023 r. (obecnie jest to 5,60%).
W ustawie o świadczeniach wprowadzono zmianę, która pozwoli utrzymać w 2019 r. finansowanie kosztów świadczeń opieki zdrowotnej udzielonych osobom nieubezpieczonym w formie ryczałtu – w kwocie 320 232 tys. zł – przekazywanego NFZ jako dotacja z budżetu państwa.
Ustawa o świadczeniach po zmianie art. 47 i dodaniu w ust. 1b pkt 2 przyznaje prawo do wyrobów medycznych na zasadach, o których mowa w ust. 1a, również świadczeniobiorcom posiadającym orzeczenie o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniami: konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji. Przepis ten wejdzie w życie z dniem ogłoszenia, z mocą od dnia 1 lipca 2018 r.
Nowelizacja ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty ma na celu zmianę zasad finansowania dyżurów medycznych pełnionych w ramach realizacji programu specjalizacji przez lekarzy odbywających szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydentury.
Po pierwsze, przyjęte zmiany oznaczają, że lekarzowi, który odbywa szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydentury, pełniącemu dyżur medyczny w ramach realizacji programu specjalizacji, za pełnienie dyżuru będzie przysługiwało wynagrodzenie na podstawie umowy o pracę zawartej z podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne.
Po drugie, lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydentury będzie mógł zobowiązać się do wykonywania zawodu lekarza na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w podmiocie leczniczym, który udziela świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, w łącznym okresie dwóch lat z pięciu kolejnych lat przypadających od dnia uzyskania potwierdzenia zakończenia szkolenia specjalizacyjnego, w łącznym wymiarze czasu pracy odpowiadającym co najmniej równoważnikowi jednego etatu i otrzymać w zamian wynagrodzenie zasadnicze wyższe o kwotę 700 zł brutto miesięcznie w przypadku szkolenia specjalizacyjnego w priorytetowej dziedzinie medycyny, albo o kwotę 600 zł brutto miesięcznie w przypadku szkolenia specjalizacyjnego w innej dziedzinie medycyny. Zwiększone wynagrodzenie zasadnicze przysługiwać będzie od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym lekarz złożył deklarację, przy czym wyjątek stanowią ci lekarze, którzy złożą deklarację w terminie 14 dni od dnia wejścia w życie ustawy, bowiem wówczas otrzymają zwiększenie wynagrodzenia, począwszy od dnia 1 lipca 2018 r.
Zmiana ustawy przyznaje ochronę prawną należną funkcjonariuszowi publicznemu lekarzowi i lekarzowi dentyście wykonującym zawód w podmiocie prowadzącym działalność leczniczą, który zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
Ustawa gwarantuje środki finansowe na lata 2018–2020 z przeznaczeniem na podwyżkę wynagrodzeń zasadniczych do wysokości 6750 zł brutto miesięcznie w przeliczeniu na pełny etat dla lekarzy i lekarzy dentystów posiadających specjalizację.
Przepisy dotyczące wzrostu wynagrodzeń obejmą lekarzy zatrudnionych na podstawie umowy o pracę u świadczeniodawców, którzy zawarli z NFZ umowy obejmujące udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w warunkach całodobowych lub całodziennych i uczestniczą w udzielaniu tych świadczeń i którzy zobowiążą się wobec pracodawcy do nieudzielania odpłatnie świadczeń opieki zdrowotnej u innego świadczeniodawcy realizującego umowę z co najmniej jednego z zakresów, o których mowa w art. 15 ust. 2 pkt 3, 4, 6–12, 15 i 16 ustawy o świadczeniach, z wyłączeniem świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych w hospicjach, zakładach opiekuńczo-leczniczych, zakładach pielęgnacyjno-opiekuńczych, zakładach rehabilitacji leczniczej i zakładach opieki długoterminowej.
Pierwsze zobowiązanie do nieudzielenia odpłatnie świadczeń opieki zdrowotnej u innego świadczeniodawcy lekarze będą mogli złożyć w terminie 14 dni od dnia wejścia w życie ustawy. Lekarzowi, który złożył zobowiązanie w tym terminie ze skutkiem od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu złożenia tego zobowiązania, pracodawca będzie podwyższał wynagrodzenie od dnia 1 lipca 2018 r.
Ustawa wejdzie w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem:
1) art. 1 pkt 2, który wchodzi w życie z dniem ogłoszenia, z mocą od dnia 1 lipca 2018 r. (przepis dotyczy prawa do wyrobów medycznych przyznanego nowej grupie podmiotów);
2) art. 1 pkt 1, pkt 2 lit. a i b w zakresie art. 97 ust. 8a zdanie drugie i pkt 3 w zakresie art. 116 ust. 1 pkt 5 oraz art. 11, które wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2019 r. (przepisy dotyczące dotacji dla NFZ na finansowanie świadczeń dla osób nieubezpieczonych);
3) art. 3 pkt 2, który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2028 r. (uchylenie klauzuli „opt‑out”, która umożliwiała – za zgodą pracownika wykonującego zawód medyczny i posiadającego wyższe wykształcenie – pracę w wymiarze przekraczającym 48 godzin na tydzień).
Źródło: http://www.prezydent.pl