Klasyfikacja budżetowa wydatku za obsługę prawną
Po pierwsze, dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują (art. 22 ust. 1 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości). Istotne przy tym jest, że działania podejmowane przez kierownika jednostki powinny być zgodne z przepisami (zawarta umowa z kancelarią prawną), co wynika z art. 68 ust. 2 pkt 1 ustawy z 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych.
Po drugie, wykonywanie zawodu radcy prawnego, zgodnie z art. 4, 6 i 7 ustawy z 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (dalej: ustawa o radcach prawnych), polega na świadczeniu pomocy prawnej, z wyjątkiem występowania w charakterze obrońcy w postępowaniu karnym i w postępowaniu w sprawach o przestępstwa skarbowe, a w szczególności na udzielaniu:
- porad i konsultacji prawnych,
- sporządzaniu opinii prawnych,
- opracowywaniu projektów aktów prawnych,
- występowaniu przed sądami i urzędami (zastępstwo prawne i procesowe) – w tym zakresie są wykonywane określone czynności prawne na zlecenie kierownika jednostki.
Zobacz również: Wydatki bieżące przedszkola publicznego – zakup usług księgowych
Po trzecie, na fakturze VAT powinna być podana nazwa (rodzaj) towaru lub usługi (§ 5 ust. 1 pkt rozporządzenia Ministra Finansów z 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług).
Prawidłowo wystawiona faktura VAT przez kancelarię powinna zawierać nazwę: „Świadczenie pomocy prawnej zgodnie z umową nr ...”. A zatem wystawienie faktury VAT na „obsługę prawną” nosi cechy błędu formalnego, czyli jest niezgodne z ustawą o radcach prawnych. Treść ekonomiczna i cel wydatku wykracza poza zwykłe ramy swobody zawierania umów i jest zależna od wymienionych przepisów.
Cechy usługi polegającej na świadczeniu pomocy prawnej tylko przez osoby uprawnione (radców prawnych) są związane ze stosowaniem § 439 „Zakup usług obejmujących wykonanie ekspertyz, analiz i opinii”, a ponadto dla opinii związanych z inwestycjami – § 605 „Wydatki inwestycyjne jednostek budżetowych”. Nie można zastosować dla całości usługi § 430 „Zakup usług pozostałych”, ponieważ istnieje ryzyko wyceny środków trwałych powstałych z inwestycji, którego skutkiem może być nieuwzględnienie wszystkich nakładów na inwestycję. Ponadto byłoby to sprzeczne z objaśnieniami do § 430, z których wynika, że nie obejmuje on usług wymienionych m.in. w § 432 do 440.
Podstawy prawne
- art. 22 ust. 1 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (j.t. Dz.U. z 2013 r. poz. 330; ost.zm. Dz.U. z 2013 r. poz. 613)
- art. 68 ust. 2 pkt 1 ustawy z 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (j.t. Dz.U. z 2013 r. poz. 885)
- art. 4, art. 6, art. 7 ustawy z 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (j.t. Dz.U. z 2010 r. Nr 10, poz. 65; ost.zm. Dz.U. z 2013 r. poz. 829)
- § 5 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 68, poz. 360; ost.zm. Dz.U. z 2012 r. poz. 1428)
- załącznik nr 4 do rozporządzenia Ministra Finansów z 2 marca 2010 r. w sprawie szczegółowej klasyfikacji dochodów, wydatków, przychodów i rozchodów oraz środków pochodzących ze źródeł zagranicznych (Dz.U. Nr 38, poz. 207; ost.zm. Dz.U. z 2013 r. poz. 215) .
Polecamy serwis: Rachunkowość budżetowa