Zdaniem WSA w Krakowie, podjęcie przez radę gminy uchwały określającej miejscowość, w której pobiera się opłatę miejscową (potocznie nazywaną również opłatą klimatyczną) w przypadku złej jakości powietrza w dniu jej podjęcia, stanowi istotne naruszenie prawa skutkujące koniecznością stwierdzenia nieważności tej uchwały.
Wyrokiem z dnia 10 lipca 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie (sygn. III SA/Kr 535/15) stwierdził nieważność uchwały rady gminy w sprawie ustalenia miejscowości, w której pobiera się opłatę miejscową.
Polecamy: Nowe Prawo wodne z uzasadnieniem rządowym (książka)
Powyższy wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.
W marcu 2008 r. rada gminy podjęła uchwałę w sprawie ustalenia miejscowości, w której pobiera się opłatę miejscową. Uchwała została wydana m.in. na podstawie art. 17 ust. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 2007 r. w sprawie warunków, jakie powinna spełniać miejscowość, w której można pobierać opłatę miejscową.
Na powyższą uchwałę do WSA w Krakowie została wniesiona skarga, w które zarzucono jej podjęcie bez spełnienia warunków do pobierania opłaty miejscowej w stosunku do wskazanej w niej miejscowości.
Do postępowania przystąpili m.in. Rzecznik Praw Obywatelskich, prokurator prokuratury rejonowej oraz organizacja społeczna.
Przywołanym na wstępie wyroku WSA w Krakowie stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały potwierdzając tym samym stawiane w stosunku do niej zarzuty przez skarżącego, uzupełnione zarzutami przedstawionymi przez RPO.
W pierwszej kolejności Sąd wskazał, że skarżący posiada legitymację do wniesienia skargi na stanowiący przedmiot postępowania akt prawa miejscowego. Skarżący wskazał bowiem, że w dniach 6-7 lutego 2015 r. przebywał turystycznie na terenie gminy i została od niego pobrana opłata miejscowa w wysokości 2 zł.
Następnie WSA w Krakowie zaznaczył, że w aktach sprawy brak jest jakiegokolwiek uzasadnienia zaskarżonej uchwały, co samo w sobie przesądza o jej wadliwości, którą należy uznać za istotną. Z akt sprawy nie wynika także, czy w chwili podejmowania zaskarżonej uchwały rada gminy dysponowała aktualnymi danymi dotyczącymi jakości powietrza. Organ w toku postępowania sądowoadministracyjnego nie przedłożył żadnych dokumentów z których wynikałoby, że takimi danymi w chwili podjęcia uchwały dysponował. Należy zatem przyjąć, że podejmując zaskarżoną uchwałę nie ustalono istnienia jednej z trzech podstawowych przesłanek wymaganych do podjęcia zaskarżonej uchwały, to jest stanu zanieczyszczenia powietrza. Jednocześnie Sąd zauważył, że jak wynika z ogólnodostępnych sporządzanych corocznie przez wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska ocen jakości powietrza na terenie województwa w okresie podejmowania przez radę gminy uchwały przekroczony został poziom pyłu zawieszonego PM 10 przewidziany m.in. w przytoczonym powyżej rozporządzeniu z 2008 roku. Nie dochowane zatem zostały – zdaniem Sądu – wymogi przewidziane w zacytowanych powyżej przepisach umożliwiające podjęcie uchwały o pobieraniu w tych miejscowościach opłaty miejscowej, a tym samym uchwała została wydana z istotnym naruszeniem prawa.
Mając na uwadze przedstawione powyżej argumenty Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały.
Wyrok jest nieprawomocny.
Mateusz Karciarz
prawnik, doktorant na WPiA UAM, specjalizuje się w zakresie prawa administracyjnego, ze szczególnym uwzględnieniem prawa samorządowego
Dr Krystian Ziemski & Partners Kancelaria Prawna spółka komandytowa w Poznaniu
Artykuł pochodzi z Portalu: www.prawodlasamorzadu.pl