Środki zaskarżenia w administracji

Do środków zaskarżenia w administracji zaliczamy:

• zarzut w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej,

• skargę na czynności egzekucyjne organu egzekucyjnego lub egzekutora oraz na przewlekłość postępowania egzekucyjnego,

• zażalenie na wydane w toku egzekucji postanowienie.

Z uwagi na fakt, iż zastosowanie postępowania egzekucyjnego jest najbardziej dotkliwym sposobem zaspokojenia wierzyciela, postępowanie egzekucyjne jest w sposób istotny sformalizowane i poddane kontroli sądu administracyjnego. Naruszenie zasad w nim określonych stanowi podstawę do skorzystania z wymienionych środków zaskarżenia.

Wszczęcie egzekucji

Organ egzekucyjny wszczyna egzekucję administracyjną na wniosek wierzyciela i na podstawie wystawionego przez niego tytułu wykonawczego. W przypadku zobowiązań podatkowych wierzycielem pozostaje organ podatkowy.

Gdy egzekucja prowadzona jest na wniosek obcego wierzyciela, organ egzekucyjny nie jest uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym, obowiązany jest natomiast do sprawdzenia dopuszczalności egzekucji administracyjnej.

Zobacz serwis: Finanse

Wszczęcie egzekucji administracyjnej następuje z chwilą:
1. doręczenia zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego lub
2. doręczenia dłużnikowi zajętej wierzytelności zawiadomienia o zajęciu wierzytelności lub innego prawa majątkowego, jeżeli to doręczenie nastąpiło przed doręczeniem zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego.

Środki zaskarżenia w administracji - zarzut

Zgodnie z art. 33 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji podstawą zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej może być:
1. wykonanie lub umorzenie w całości albo w części obowiązku, przedawnienie (zgodnie z art. 70 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe ulega przedawnieniu w terminie 5 lat licząc od końca roku w którym upłynął termin płatności - termin przedawnienia ulega jednak przerwaniu m.in. wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został powiadomiony; nie ulegają przedawnieniu zobowiązania zabezpieczone hipoteką lub zastawem skarbowym), wygaśnięcie albo nieistnienie obowiązku,
2. odroczenie terminu wykonania obowiązku albo brak wymagalności obowiązku z innego powodu, rozłożenie na raty spłaty należności pieniężnej,
3. określenie egzekwowanego obowiązku niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z orzeczenia, o którym mowa w art. 3-4 ustawy,
4. błąd co do osoby zobowiązanego,
5. niewykonalność obowiązku o charakterze niepieniężnym,
6. niedopuszczalność egzekucji administracyjnej lub zastosowanego środka egzekucyjnego,
7. brak uprzedniego doręczenia zobowiązanemu upomnienia, o którym mowa w art. 15 § 1 ustawy, jeżeli doręczenie to jest wymagane zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 137, poz. 1541 ze zm.),
8. zastosowanie zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego,
9. prowadzenie egzekucji przez niewłaściwy organ egzekucyjny,
10. treść tytułu wykonawczego niespełniająca wymogów ustawowych.