Badanie wniosku o wydanie decyzji lokalizacyjnej

Organ prowadząc postępowanie w sprawie wydania decyzji lokalizacyjnej (a więc m.in. wójt, burmistrz lub prezydent miasta) działa wyłącznie na wniosek, nigdy z urzędu (art. 52 ust. 1 oraz art. 64 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, dalej: u.p.z.p.). W pierwszej kolejności należy sprawdzić, czy osoba podpisująca wniosek miała do tego prawo.

Adresat decyzji lokalizacyjnej

Najprościej jest, gdy z wnioskiem występuje osoba fizyczna, bo to ona będzie adresatem decyzji. Bardziej skomplikowanie wygląda to w wypadku spółek, zarządców trwałych, jednostek samorządów terytorialnych (JST), przedsiębiorców itp. Wówczas należy upewnić się, czy wnioskodawca ma prawo podpisać wniosek w imieniu firmy lub instytucji, czy może działać samodzielnie, czy też na podstawie pełnomocnictwa. Adresatem decyzji nie będzie wówczas osoba podpisująca wniosek, lecz: spółka z o.o., członkowie spółki jawnej lub cywilnej, JST, zarządca trwały itd. W takich sytuacjach organ powinien zażądać pełnomocnictwa lub kopii wypisu z Krajowego Rejestru Sądowego.

Należy podkreślić jeszcze jedną kwestię: działalność gospodarcza prowadzona jednoosobowo nie może być adresatem decyzji administracyjnej. Adresatem decyzji w takim wypadku jest właściciel jednoosobowej działalności gospodarczej, czyli osoba fizyczna. Bywają jednak sytuacje, gdy wnioskodawcy zależy, aby nazwa jego jednoosobowej firmy znalazła się w sentencji decyzji. Rozwiązaniem może być zapis w brzmieniu: „Jan Kowalski, prowadzący firmę (działalność) pod nazwą: XYZ z/s w ...”. Wszystkie te czynności mają na celu ustalenie ponad wszelką wątpliwość adresata decyzji, gdyż tylko on na podstawie uzyskanej decyzji lokalizacyjnej ma prawo występować o pozwolenie na budowę.

Ustawodawca (w art. 63 ust. 5 u.p.z.p.) przewidział możliwość przeniesienia decyzji na inny podmiot, lecz tryb ten ma zastosowanie jedynie do decyzji o warunkach zabudowy. Przepisy nie przewidują zmiany adresata decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Dopuszczają natomiast sytuację, że w obiegu prawnym funkcjonuje kilka decyzji wydanych na tym samym terenie lub dla tej samej inwestycji dla różnych podmiotów. Niektórzy uważają, że są to okoliczności do stwierdzenia nieważności decyzji wydanej później na podstawie art. 156 § 1 pkt 3 ustawy z 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (dalej: k.p.a.). Nie można jednak podzielić tego poglądu, bo nie są to postępowania tożsame (inny wnioskodawca lub nieco inny zakres przedmiotowy i obszarowy decyzji).

Więcej w Gazecie Samorządu i Administracji - Zamów prenumeratę >>

Autopromocja