Wymeldowanie w trybie administracyjnym - przesłanki

Przesłanki wymeldowania w trybie administracyjnym

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych osoba, która opuszcza miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące, jest obowiązana wymeldować się w organie gminy, właściwym ze względu na dotychczasowe miejsce jej pobytu, najpóźniej w dniu opuszczenia tego miejsca. Ponadto w myśl art. 15 ust. 2 tej ustawy organ gminy wydaje na wniosek właściciela lub innego podmiotu dysponującego tytułem prawnym do lokalu lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się.

Zobacz również: Zniesienie obowiązku meldunkowego w 2016 r.

W orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowany jest pogląd dotyczący dobrowolności i trwałości "opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu", zgodnie z którym przesłanka opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu stałego w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych jest spełniona, jeżeli opuszczenie to ma charakter trwały i jest dobrowolne. Za dobrowolne opuszczenie stałego miejsca pobytu nie można uznać aresztowania i odbywania kary pozbawienia wolności, a fakt nawet wieloletniego pobytu w zakładzie karnym nie może być utożsamiany z opuszczeniem lokalu z własnej woli (wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 sierpnia 2010 r., VIII SA/Wa 349/10, LEX nr 737963). Dopiero połączenie faktycznego nieprzebywania w lokalu związanego z pobytem w zakładzie karnym ze skutecznie przeprowadzoną procedurą eksmisyjną pozwala na przyjęcie spełnienia obydwu przesłanek wymeldowania w świetle art. 15 ust. 2 ustawy z 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (wyrok WSA w Lublinie z dnia 22 października 2009 r., III SA/Lu 263/09, LEX nr 573997).

Brak cechy dobrowolności nie zawsze jednak stanowi przeszkodę do wymeldowania. Typowym przykładem tego jest wykonanie eksmisji osoby zamieszkałej w lokalu na podstawie wyroku sądu wykonanego przez komornika. Dochodzi wówczas do przymusowego opuszczenia miejsca pobytu o charakterze najczęściej trwałym, skutkujące powstanie obowiązku wymeldowania. Również za równoznaczne z opuszczeniem lokalu w rozumieniu art. 15 ust. 2 omawianej ustawy uznaje się sytuację, w której osoba dotychczas zameldowana została usunięta z lokalu i do niego nie dopuszczona, jeżeli nie skorzystała we właściwym czasie z przysługujących jej środków prawnych umożliwiających powrót do lokalu (wyrok NSA z 12 kwietnia 2001 r., V SA 3078/00, Lex nr 78937). W konsekwencji podnosi się również, że w sytuacji, gdy opuszczenie lokalu było następstwem zawinionych działań osoby, której dotyczy postępowanie, bez znaczenia jest, czy było ono dobrowolne (wyrok NSA z dnia 26 września 2007 r., II OSK 1251/06).
Wyrok Wojewódzkie Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 15 maja 2014 r., sygn. akt III SA/Kr 1382/13.

Autor: Przemysław Naworol - aplikant adwokacki

Polecamy serwis: Bezpieczeństwo