Inwentaryzacja w jednostkach sektora finansów publicznych

Ustawa z 29 września 1994 r. o rachunkowości określa terminy i metody inwentaryzacji w jednostkach sektora finansów publicznych. Nie zawiera ona jednak regulacji dotyczących organizacji i technicznych aspektów przeprowadzania inwentaryzacji w jednostce. Praktyczne aspekty inwentaryzacji są przedstawione w literaturze przedmiotu i bazują na przyjętych zwyczajowo procedurach.

Czytaj: Spis z natury jako podstawowa metoda inwentaryzacji

Pojęcie „inwentaryzacja” obejmuje szereg czynności, jakie należy wykonać w jednostce sektora finansów publicznych w celu ustalenia stanu rzeczywistego aktywów i pasywów.

Czynności te muszą być wykonane w obowiązujących jednostkę terminach.

Celem inwentaryzacji w jednostkach sektora finansów publicznych jest:

• ustalenie rzeczywistego stanu aktywów i pasywów na dany moment,

• weryfikacja ich gospodarczej przydatności,

• wycena,

• porównanie uzyskanych stanów z ewidencją księgową, rozliczenie i wyjaśnienie różnic, oraz

• skorygowanie stanów ewidencji, tak by odzwierciedlały stan faktyczny.

Zobacz serwis: Audyt i kontrola

Dodatkowo w procesie inwentaryzacji rozlicza się osoby materialnie odpowiedzialne za mienie.

Ustalając terminy i harmonogram inwentaryzacji należy pamiętać o odpowiednio wczesnym powiadomieniu biegłego rewidenta (jeżeli jednostka podlega badaniu), tak by miał możliwość uczestniczyć jako obserwator w inwentaryzacji znaczących składników majątku (np. zapasów).

Zobacz również Forum.

Podstawa prawna:
• Ustawa z 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. nr 121, poz. 591).