Koronawirus. Izolacja a kwarantanna - różnice i konsekwencje prawne

Od czasu wprowadzenia w Polsce stanu zagrożenia epidemicznego, a następnie stanu epidemii powszechnie stosowanym pojęciem stało się pojęcie kwarantanny. Warto jednak zwrócić uwagę, że wbrew temu co potocznie może być rozumiane pod pojęciem „kwarantanny”, nie zostali nią objęci wszyscy. W związku z rozprzestrzenianiem się wirusa COVID-19 i wprowadzonym obecnie stanem epidemii wprowadzone zostały ograniczenia mające na celu zminimalizowanie aktywności oraz pozostanie w domach. Tego rodzaju działania, tzw. dystansowanie społeczne (ang. social distancing), stanowi szereg niefarmaceutycznych działań oraz środków mających na celu zapobieganie rozprzestrzenianiu się choroby zakaźnej poprzez utrzymywanie fizycznego dystansu między ludźmi i zmniejszanie częstotliwości, z jaką ludzie wchodzą ze sobą w bliski kontakt. Działania te mają na celu zmniejszenie prawdopodobieństwa, że dana niezakażona osoba wejdzie w fizyczny kontakt z osobą zakażoną, co zminimalizuje lub wyeliminuje przenoszenie się i rozprzestrzenianie się choroby.

Polecamy: Ekskluzywny pakiet – Komentarze Złota seria

Czym zatem jest kwarantanna? A czym izolacja? Kiedy i w jaki sposób są stosowane ?

Kwestie te reguluje Ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi („Ustawa”), z której wynika, że w celu zapobiegania szerzenia się zakażeń i chorób zakaźnych, osoby chore na chorobę zakaźną albo osoby podejrzane o zachorowanie na chorobę zakaźną mogą podlegać obowiązkowej hospitalizacji, izolacji lub izolacji w warunkach domowych.

Kwarantanna oznacza odosobnienie osoby zdrowej, która była narażona na zakażenie, w celu zapobieżenia szerzeniu się chorób szczególnie niebezpiecznych i wysoce zakaźnych (art. 2 pkt 12 Ustawy).

Izolacja zaś jest to odosobnienie osoby lub grupy osób chorych na chorobę zakaźną albo osoby lub grupy osób podejrzanych o chorobę zakaźną, w celu uniemożliwienia przeniesienia biologicznego czynnika chorobotwórczego na inne osoby (Art. 2 pkt 11 Ustawy).

W związku z epidemią COVID-19 wprowadzona została ponadto instytucja izolacji w warunkach domowych, która oznacza odosobnienie osoby chorej z przebiegiem choroby zakaźnej niewymagającej bezwzględnej hospitalizacji ze względów medycznych w jej miejscu zamieszkania lub pobytu, w celu zapobieżenia szerzenia się chorób szczególnie niebezpiecznych i wysoce zakaźnych.

Osoby zdrowe, które pozostawały w styczności z osobami chorymi na choroby zakaźne podlegają obowiązkowej kwarantannie lub nadzorowi epidemiologicznemu, jeżeli tak postanowią organy inspekcji sanitarnej przez okres nie dłuższy niż 21 dni, licząc od ostatniego dnia styczności (art. 34 ust. 2 Ustawy).