Tajemnica przedsiębiorcy a udostępnianie informacji przez samorządy

Prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniom wynikającym z art. 5 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (dalej: u.d.i.p.). Do przesłanek ograniczenia dostępu do informacji należą: ochrona informacji niejawnych, innych tajemnic ustawowo chronionych, prywatność osoby fizycznej, tajemnica przedsiębiorcy, a od niedawna także pewne informacje dotyczące przymusowej restrukturyzacji. Jeżeli określona informacja zawierająca tajemnicę przedsiębiorcy stanie się również informacją publiczną, to zgodnie z wyrokiem NSA w 16 kwietnia 2016 r. (sygn. akt I OSK 2339/13) nie ma podstaw prawnych do przyjęcia, że już samo zakwalifikowanie informacji dotyczącej przedsiębiorcy jako informacji publicznej pociąga za sobą obowiązek jej udostępnienia.

Pojęcie tajemnicy przedsiębiorcy

Kwestią sporną jest często ustalenie, co jest tajemnicą przedsiębiorcy. Sądy administracyjne najczęściej odwołują się do definicji tajemnicy przedsiębiorstwa zawartej w art. 11 ust. 4 ustawy z 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (dalej: u.z.n.k.), podkreślając, że pojęcia „tajemnica przedsiębiorcy” i „tajemnica przedsiębiorstwa” stanowią synonimy, na co zwrócił uwagę m.in. WSA w Warszawie w wyroku z 7 marca 2014 r. (sygn. akt II SAB/Wa 448/13). Zgodnie z zawartą w art. 11 ust. 4 u.z.n.k. definicją za tajemnicę przedsiębiorcy uznaje się nieujawnione do wiadomości publicznej informacje techniczne, technologiczne, organizacyjne przedsiębiorstwa lub inne informacje posiadające wartość gospodarczą, co do których przedsiębiorca podjął niezbędne działania w celu zachowania ich poufności. Za informacje techniczne w świetle wyroku WSA w Warszawie z 15 marca 2012 r. (sygn. akt II SA/Wa 128/12) należy uważać informacje dotyczące eksploatowanych urządzeń oraz związane z cyklem produkcyjnym, zaś informacje technologiczne dotyczą stosowanych formuł chemicznych, wzorów i metod działania. Elementem definicji tajemnicy przedsiębiorcy jest zastrzeżenie o wcześniejszym nieujawnieniu wskazanych informacji do wiadomości publicznej. SN w wyroku z 6 czerwca 2003 r. (sygn. akt IV CKN 211/01) podkreślił, że nie traci charakteru tajemnicy informacja, o której wie pewne ograniczone grono osób zobowiązanych do dyskrecji (np. pracownicy przedsiębiorstwa). Pozostanie określonych informacji tajemnicą przedsiębiorstwa wymaga, aby przedsiębiorca podjął działania zmierzające do wyeliminowania możliwości ich dotarcia do osób trzecich w normalnym toku zdarzeń, bez konieczności podejmowania szczególnych starań.

Zobacz serwis: Rozwój i promocja