Ocena dowodów przy decyzjach o przyznaniu ulg

W sytuacji gdy organ podatkowy i podatnik oczekują innego rozstrzygnięcia oraz wówczas, gdy organ podatkowy musi podjąć jednostronną decyzję, do której jest zobowiązany przepisami, wątpliwości rozstrzyga na podstawie zebranych dowodów w trakcie prowadzonego postępowania podatkowego. Takie działania organu, na podstawie których decyduje np. o udowodnieniu określonej okoliczności, są dokonywane w ramach tzw. swobodnej oceny dowodów, która została ujęta w art. 191 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (dalej: Ordynacja podatkowa).

Swobodna ocena dowodów

Cechą charakterystyczną swobodnej oceny dowodów jest to, że organ podatkowy nie ma prawa do dokonywania ich gradacji, czyli do decydowania, które z zebranych dowodów są bardziej, a które mniej ważne. To również jest uzasadnione tym, że ustawodawca nie wskazał określonych kryteriów czy reguł, jakimi miałby się kierować organ podatkowy przy ocenie poszczególnych dowodów. Gdyby więc podatnik (np. w odwołaniu od decyzji) udowodnił, że organ dokonywał takiej gradacji, należałoby uznać takie działanie za niezgodne z prawem.

Zobacz również: Nadpłata w podatkach lokalnych

Wszystkie zebrane przez organ dowody mają więc taką samą moc dowodową, na którą wpływu nie ma forma czy postać dowodu (np. dokument oryginalny czy potwierdzony za zgodność). Wyjątki dotyczą:

● ksiąg rachunkowych, które jeżeli są prowadzone rzetelnie i w sposób niewadliwy – wówczas stanowią dowód tego, co wynika z zawartych w nich zapisów (art. 193 § 1 Ordynacji podatkowej),

● dokumentów urzędowych, które jeżeli są sporządzone w formie przewidzianej przepisami prawa przez organy władzy publicznej, to stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone (np. wypis czy wyrys z ewidencji gruntów i budynków dotyczący klasyfikacji nieruchomości budynkowej, która w bezpośredni sposób wpływa na rodzaj i stawkę podatku).

Dokonywana przez organ swobodna ocena dowodów została również potwierdzona przez wskazaną w art. 122 Ordynacji podatkowej zasadę tzw. prawdy obiektywnej, zgodnie z którą „w toku postępowania organy podatkowe podejmują wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym”.

Obowiązek organu podatkowego polegający na zebraniu całego materiału dowodowego i następnie na jego rozpatrzeniu w takim samym wymiarze, czyli obowiązek nakazujący udowodnienie każdego faktu wpływającego na rozstrzygnięcie (poza faktami powszechnie znanymi oraz takimi, które są organowi znane z urzędu) został również wyartykułowany w art. 187 Ordynacji podatkowej. Nakłada on na organ podatkowy (w zakresie faktów znanych organowi z urzędu) obowiązek umożliwienia podatnikowi wypowiedzenia się w tym zakresie.