Podatki lokalne od osób prawnych 2017 r.

Polecamy: Jak przygotować się do zmian 2019. Podatki, rachunkowość, prawo pracy i ZUS

Przystępując do naliczania podatków lokalnych od osób prawnych w pierwszej kolejności należy wskazać na sposób powstawania zobowiązań podatkowych u tej kategorii podatników. Obowiązek podatkowy powstaje w tym przypadku ,,z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania” (art. 21 § 1 pkt 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa; dalej: Ordynacja podatkowa). Wskazanymi w tym przepisie ,,ustawami podatkowymi” będą ustawy z:

● 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych – w zakresie podatków od nieruchomości oraz od środków transportowych,

● 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym,

● 30 października 2002 r. o podatku leśnym.

Każda z wymienionych ustaw określa dla osób prawnych corocznie termin na złożenie deklaracji podatkowej, który wynosi w danym roku podatkowym do:

● 15 stycznia (podatek rolny i leśny),

● 31 stycznia (podatek od nieruchomości),

● 15 lutego (podatek od środków transportowych).

To właśnie te terminy warunkują wprost powstanie danego zobowiązania z mocy prawa bez konieczności czy też obowiązku wykonywania żadnych innych czynności.

Polecamy: Gazeta Samorządu i Administracji

Z orzecznictwa

Deklaracja złożona na podatek od nieruchomości jest formą oświadczenia wiedzy. W ten sposób podatnik przedstawia w deklaracji stan faktyczny objęty obowiązkiem podatkowym. Deklaracja podatkowa zawiera również oświadczenie woli podatnika przekształcenia, z mocy prawa, obowiązku podatkowego w zobowiązanie podatkowe. Domniemanie prawidłowej wysokości podatku do zapłaty jest domniemaniem wzruszalnym. Jak bowiem wynika z treści art. 21 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku –Ordynacja podatkowa (....), jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi, że podatnik mimo ciążącego na nim obowiązku nie zapłacił całości lub części podatku albo że wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wykazano w deklaracji, organ podatkowy obowiązany jest wydać decyzję, w której określa wysokość zobowiązania podatkowego.

Wyrok NSA z 18 lutego 2014 r., sygn. akt II FSK 470/12

Powstanie zobowiązania podatkowego poprzez samo zaistnienie zdarzenia prawnie relewantnego nie oznacza, że jego konkretyzacja nie może nastąpić w formie decyzji, o ile zajdą przesłanki do wydania takiego aktu. W sytuacji bowiem, gdy podatnik nie zapłacił w całości lub części podatku, zaliczki na podatek lub raty podatku, nie złożył deklaracji albo gdy wysokość zobowiązania lub kwota zwrotu, lub nadwyżki podatku naliczonego nad należnym jest inna niż wykazana w deklaracji, organ podatkowy obowiązany jest do wydania decyzji, w której określi wysokość zobowiązania podatkowego, kwotę zwrotu lub nadwyżki (art. 21 § 3, § 3a i § 4 ustawy z 29 sierpnia 1997 roku – Ordynacja podatkowa (...). Wydanie tego rodzaju decyzji nie przekształca jednak zobowiązania podatkowego w taki sposób, że zmianie ulega sposób jego powstania. Nadal jest to zobowiązanie, które zrodziło się wskutek prawem opisanego zdarzenia, a wydana decyzja określa lub koryguje jego prawidłową (zgodną z przepisami prawa) wysokość.