Utwory urbanistyczne i architektoniczno-urbanistyczne

Prawa autorskie w architekturze – utwory urbanistyczne i architektoniczno-urbanistyczne

W zagranicznych regulacjach prawnych dotyczących praw autorskich bardzo rzadko wyodrębnia się utwór urbanistyczny, jako samodzielny przedmiot ochrony. Wynika to z powszechnego przekonania, iż działalność urbanistów stanowi rodzaj twórczości architektonicznej. Polska ustawa prawnoautorska stanowi więc swojego rodzaju wyjątek. W art. 1 ust. 2 pkt. 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U.2006.90.631 j.t.) bowiem obok utworów architektonicznych ustawodawca zdecydował się wymienić również utwory architektoniczno-urbanistyczne oraz urbanistyczne. Warto zatem krótko zastanowić się nad relacją między tymi utworami i powodami takiego rozróżnienia.

Urbanistyka określana jest, jako nauka projektowania oraz planowania miast i osiedli, a także tworzenia programu ich rozwoju.

Zobacz również: Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - procedura sporządzania i uchwalania

Zgodnie z treścią ustawy o samorządach zawodowych architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów wykonywanie zawodu urbanisty polega na projektowaniu zagospodarowania przestrzeni w skali regionalnej i lokalnej, zgodnie z wymaganiami ładu przestrzennego, ochrony wartości architektonicznych i krajobrazowych, z wymaganiami ochrony środowiska, racjonalności struktur osadniczych i sieci infrastruktury oraz na edukacji w tym zakresie. No i pięknie, ale czy to twórcze?

W doktrynie spotkać się można z sugestiami, że działalność urbanistów pozbawiona jest zupełnie cech twórczych i nie można o jej wynikach w ogóle mówić jak o utworach w rozumieniu prawa autorskiego. Dzieła urbanistyczne cechuje interdyscyplinarny charakter i zazwyczaj są rezultatem pracy wielu ekspertów z różnych dziedzin. Podnosi się przy tym, iż działalność ta polega w zdecydowanej większości na stosowaniu znanych metod i utartych procedur w celu rozwiązania określonego problemu dotyczącego przestrzeni miasta, czy regionu. Ponad to działalność ta jest ograniczona wieloma uwarunkowaniami i czynnikami.

Jednak moim zdaniem nie można zgodzić się z tak definitywnym stanowiskiem, pozbawiającym dzieła urbanistyczne przymiotu bycia utworem, szczególnie biorąc pod uwagę panujący w doktrynie i orzecznictwie pogląd o wymaganym minimalnym poziomie twórczości. Wydaje mi się, że u podstaw nawet najbardziej przewidywalnego projektu zagospodarowania przestrzeni leży idea jej poprawy i wizja sprawnie funkcjonującego miasta, a przynajmniej tak być powinno. Zatem obok wiedzy fachowej do stworzenia dzieła urbanistycznego potrzebny jest także zmysł twórczy, wizja artystyczna. Zgadzacie się?