Planowanie przestrzenne to przywilej, a nie przykry obowiązek

Zgodnie z obowiązującą ustawą z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dalej: ustawa o planowaniu) instrumentami kreowania polityki przestrzennej na poziomie gminnym są studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego (dalej: studium) oraz miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego (dalej: plany miejscowe). Oba rodzaje dokumentów są obowiązkowe do sporządzenia, przy czym studium obejmuje cały obszar gminy, natomiast plany miejscowe mogą być uchwalane dla mniejszych terenów. Studium i plan miejscowy muszą być ze sobą zgodne.

Najczęściej plany zagospodarowania przestrzennego po prostu nie są tworzone. Mimo że procent pokrycia terenu gminy planami zagospodarowania jest jednym ze wskaźników dobrze prowadzonej polityki lokalnej (jest to brane pod uwagę choćby przy konkursach i wydawaniu certyfikatów, takich jak Gmina Fair Play czy Ranking Gmin i Powiatów Związku Powiatów Polskich), to często samorządowcy „wiedzą swoje”. Obowiązująca ustawa o planowaniu nakazująca sporządzenie planów zostawia „furtkę” – w przypadku ich braku można wydawać decyzje o warunkach zabudowy dla poszczególnych inwestycji. Procedura wydawania decyzji jest dużo prostsza i mniej szczegółowa. Pozostawia również urzędnikom dużo większą elastyczność przyjęcia bądź odrzucenia projektu.

Czytaj także:

Dialog z mieszkańcami przy tworzeniu planów miejscowych>>

Polityka zagospodarowania przestrzennego w gminie to temat trudny i często wzbudzający kontrowersje wśród mieszkańców. Dlatego właściwie prowadzony dialog ze społeczeństwem, towarzyszący procesowi zagospodarowania przestrzennego, może pomóc w przezwyciężeniu obaw i protestów mieszkańców oraz przyczynić się do lepszej jakości prac i rozwoju samorządów.

Przeprowadzenie konsultacji społecznych to m.in. większa akceptacja dla tworzenia miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego oraz innych dokumentów planistycznych mających służyć całej społeczności lokalnej, wynikająca z poczucia mieszkańców do bycia współtwórcą i współautorem podjętych decyzji i przyjętych rozwiązań. To także większa szansa na znalezienie najbardziej optymalnych rozwiązań wynikających z udziału szerokiego grona osób, ekspertów znających doskonale lokalne uwarunkowania.

Zmiany w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym>>

Nowe elementy w procesie opiniowania i ogłaszania studium uwarunkowań oraz planów miejscowych, szerszy katalog podmiotów opiniujących i możliwość uszczegółowienia planu – to zmiany jakie wprowadza ustawa, opublikowana właśnie w Dzienniku Ustaw.

25 czerwca uchwalona została ustawa wprowadzająca zmiany w trzech bardzo istotnych aktach prawnych:

- ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

- ustawie o Państwowej Inspekcji sanitarnej

- ustawie o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

Miejscowe Plany Zagospodarowania Przestrzennego>>

Optymalne, efektywne wykorzystanie przestrzeni, starannie dopracowane projekty i jasno określone granice terenów wydzielonych na wykorzystanie ich gospodarczo i społecznie. To główne cele, które stawiają sobie autorzy miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego (MPZP).

Zagadnienie i problematyka MPZP jest tematem kontrowersyjnym, bowiem odnosi się nie tylko do planu zagospodarowania przestrzeni w danej gminie, ale ma także decydujące znaczenie dla gospodarki nieruchomościami danego terenu. Zgodnie z ustawą stanowi akt prawa miejscowego i obowiązuje tylko na obszarze działania organu, który go wydał (najczęściej obszarze gminy).

Planowanie przestrzenne w gminie>>

Obowiązujące i planowane miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego obejmują zbyt małą powierzchnię gmin. Utrudnia to projektowanie i realizację inwestycji, a tym samym rozwój tych obszarów. Sprawdź, co należy zmienić w gminnym planowaniu przestrzennym.