Wójt też wydaje interpretacje

Na wstępie niniejszej części artykułu trzeba podkreślić, że obecnie przepisy Ordynacji podatkowej nie przesądzają  o formie, w jakiej wydaje się interpretacje. W żadnym wypadku nie stanowią one ani decyzji ani postanowień. W doktrynie wypracowano stanowisko, zgodnie z którym po prostu interpretacja indywidualna jest jedynie wyjaśnieniem znaczenia przepisów prawa podatkowego, w związku z czym nie ma potrzeby nadawania interpretacjom indywidualnym określonej formy prawnej aktu indywidualnego.

Interpretacja indywidualna powinna oprócz wymogów dotyczących każdego pisma pochodzącego od organu podatkowego (oznaczenia organu, daty wydania, oznaczenia strony i podpisu osoby upoważnionej) zawierać następujące elementy: ocenę stanowiska wnioskodawcy, uzasadnienie prawne tej oceny i pouczenie o prawie wniesienia skargi do sądu administracyjnego.

Sentencja interpretacji indywidualnej powinna zawierać jasne i jednoznaczne wskazanie, co do stanowiska wnioskodawcy (wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 października 2008 r., III SA/Wa 1191/08).

Prawidłowa ocena stanowiska wnioskodawcy będzie wyrażać się poprzez użycie przez organ następującej formuły: „na podstawie art. 14j § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r., nr 8, poz. 60 z późn. zm.), wójt/burmistrz/ prezydent miasta … stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia … r. (data wpływu … r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od … w zakresie … - jest prawidłowe/ jest nieprawidłowe.”

W postępowaniu w sprawie udzielenia interpretacji nie może toczyć się spór co do faktów. Organ pełną wiedzę o stanie faktycznym, stanowiącym podstawę dla ustalenia regulacji prawa podatkowego, które w danej sprawie winny zostać zastosowane czerpie wyłącznie z wniosku zainteresowanego. Nie ma żadnych podstaw do prowadzenia w tym postępowaniu postępowania dowodowego. Organ podatkowy ma obowiązek przyjąć za wnioskodawcą do oceny prawnej stan faktyczny przez niego przedstawiony. Stanu tego organ nie może kwestionować, weryfikować czy zmieniać. Jedynie w przypadku niewskazania istotnych dla oceny prawnej elementów organ ma obowiązek wezwać pytającego o ich uzupełnienie. Natomiast gdyby w dalszej kolejności okazało się, że dany stan faktyczny nie ma zastosowania, wówczas taka interpretacja, jako odnosząca się do innego stanu faktycznego, nie miałaby wobec organu podatkowego mocy wiążącej (wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 10 czerwca 2009 r., I SA/Rz 310/09).

Z istoty i celu interpretacji indywidualnej wynika, że jej uzasadnienie prawne powinno zawierać wyjaśnienie przepisów prawa podatkowego objętych interpretacją oraz wskazanie prawidłowej ich wykładni. Uzasadnienie interpretacji powinno nastąpić przez przedstawienie pełnej argumentacji, która spowodowała taką, a nie inną ocenę stanowiska pytającego.

Organ podatkowy wyrażając własnego stanowisko winien je uzasadnić w oparciu o przepisy prawa, odnosząc się przy tym do stanu faktycznego opisanego przez pytającego. Dopiero ocena stanowiska wnioskodawcy i stanowisko własne organu podatkowego składają się na interpretację. Ocena z istoty swej musi, obok krytyki lub aprobaty stanowiska wnioskodawcy, zawierać wyjaśnienie, dlaczego takie a nie inne stanowisko zostało zajęte (wyrok WSA w Poznaniu z dnia 19 stycznia 2010 r., I SA/Po 823/09).

Prawidłowe uzasadnienie wiąże się z realizacją zasady zaufania do organów podatkowych, wyrażoną w art.121 §1 O.p., która to zasada znajduje również zastosowanie w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnych, stosownie do art.14h O.p. Postępowanie budzące zaufanie to postępowanie staranne i merytorycznie poprawne, w którym organ odnosi się do wszystkich wniosków, argumentów przedstawionych przez wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji i do całego stanowiska wnioskodawcy, odpowiednio motywując swoje stanowisko w sprawie, wyjaśniając i wskazując prawidłowa wykładnię przepisów prawa podatkowego (wyrok WSA w Olsztynie z dnia 25 marca 2009 r., I SA/Ol 135/09). Wśród celów uzasadnienia wymienić należy umożliwienie wnioskodawcy ewentualnej obrony swych interesów przed sądem administracyjnym oraz prowadzenia polemiki z treścią interpretacji. Wyjaśnianie zasadności przesłanek, którymi kierował się organ przy wydaniu interpretacji przepisów prawa podatkowego o określonej treści powinno nastąpić także w taki sposób, aby sąd miał możliwość przeprowadzenia skutecznej kontroli toku rozumowania przyjętego przez organ.

Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, wyłącznie jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie. W takiej sytuacji, po wskazaniu w interpretacji, że „w świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe”, organ może zamieścić w interpretacji następujący zapis: „ mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 w zw. z art. 14j § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r., nr 8, poz. 60 z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy”.

W razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy interpretacja konieczne jest natomiast wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym.

Ostatnim z wyżej wymienionych składników interpretacji jest pouczenie o prawie wniesienia skargi do sądu administracyjnego. Interpretacje podlegają zaskarżeniu do sądu administracyjnego. Uwzględniając skargę na interpretację indywidualną, sąd administracyjny uchyla interpretację indywidualną, natomiast nie uwzględniając skargi - sąd utrzymuje w mocy zaskarżoną interpretację indywidualną. Zadość wymogowi pouczenia wnioskodawcy będzie czynić zastosowanie w interpretacji następującej formuły: „stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, ul. …, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2002 r. nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: ….”