Umowa o partnerstwie publiczno-prywatnym

Polecamy: Jak przygotować się do zmian 2019. Podatki, rachunkowość, prawo pracy i ZUS

W tym miejscu należy wyjaśnić kim jest podmiot publiczny, a kim partner prywatny. Obie definicje znajdują się w ustawie o partnerstwie-prywatnym z dnia 19 grudnia 2008 r.

Podmiot publiczny i partner prywatny

Partnerem prywatnym jest przedsiębiorca polski lub zagraniczny. Zgodnie z art. 43¹ Kodeksu cywilnego Przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 33¹ § 1, prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową.

Należy podkreślić, że przedsiębiorca w Kodeksie cywilnym zdefiniowany został na potrzeby prawa cywilnego.[1] Inną definicję przedsiębiorcy znaleźć można w Prawie własności przemysłowej. Zgodnie z art. 3 Prawa własności przemysłowej przedsiębiorca to osoba prowadzącą w celach zarobkowych działalność wytwórczą, budowlaną, handlową lub usługową. Kolejną definicją, którą znaleźć można w przepisach prawa prywatnego jest przedsiębiorca zdefiniowany w ustawie o zwalczeniu nieuczciwej konkurencji. Zgodnie z art. 2 ustawy, o której mowa w zdaniu poprzednim przez przedsiębiorcę należy rozumieć osobę fizyczną, prawną, jak również jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które prowadząc, chociażby ubocznie, działalność zarobkową lub zawodową uczestniczą w działalności gospodarczej.[2]

Zobacz: Rozwój i promocja 

Ustawa o partnerstwie publiczno-prywatnym przez partnera prywatnego rozumie nie tylko przedsiębiorcę polskiego, ale również zagranicznego. Definicję przedsiębiorcy zagranicznego znaleźć można w ustawie z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z art. 3 ust. 7 przedsiębiorca zagraniczny to osoba zagraniczna oraz obywatel polski wykonujący działalność gospodarczą za granicą.

Z kolei podmiot publiczny zgodnie z ustawą o partnerstwie publiczno-prywatnym to jednostka sektora finansów publicznych w rozumieniu przepisów o finansach publicznych.

• organy władzy publicznej, w tym organy administracji rządowej, organy kontroli państwowej i ochrony prawa oraz sady i trybunały;
• jednostki samorządu terytorialnego oraz ich związki;
• jednostki budżetowe;
• samorządowe zakłady budżetowe;
• agencje wykonawcze;
• instytucje gospodarki budżetowej;
• państwowe fundusze celowe;
• ZUS i zarządzane przez niego fundusze oraz KRUS i fundusze zarządzane przez Prezesa KRUS;
• NFZ;
• samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej;
• uczelnie publiczne;
• PAN i tworzone przez nią jednostki organizacyjne;
• państwowe i samorządowe instytucje kultury oraz państwowe instytucje filmowe;
• inne państwowe lub samorządowe osoby prawne utworzone na podstawie odrębnych ustaw w celu wykonywania zadań publicznych, z wyłączeniem przedsiębiorstw, jednostek badawczo-rozwojowych, banków i spółek prawa handlowego.

Poza tym podmiotem publicznym może być inna niż wymieniona powyżej osoba prawna, utworzona w szczególnym celu zaspokajania potrzeb o charakterze powszechnym niemających charakteru przemysłowego ani handlowego, jeżeli podmioty, o których mowa powyżej pojedynczo lub wspólnie, bezpośrednio lub pośrednio przez inny podmiot:

-  finansują ją w ponad 50% lub

-  posiadają ponad połowę udziałów albo akcji, lub

-  sprawują nadzór nad organem zarządzającym, lub

-  mają prawo do powoływania ponad połowy składu organu nadzorczego lub zarządzającego,

c)  związki podmiotów, o których mowa powyżej.[3]

Umowa o partnerstwie publiczno-prywatnym

Generalnie partnerstwo publiczno-prywatne jest formą współpracy pomiędzy podmiotami sektora publicznego a partnerami sektora prywatnego. Współpraca, o której mowa w zdaniu poprzednim ma na celu realizację zadań publicznych.

Umowa o partnerstwie publiczno-prywatnym uregulowana została w art. 7 ustawy. Uregulowano w nim również kwestię wynagrodzenia partnera.

Zgodnie z powołanym w zdaniu poprzednim artykułem przez umowę o partnerstwie publiczno-prywatnym partner prywatny zobowiązuje się do realizacji przedsięwzięcia za wynagrodzeniem oraz poniesienia w całości albo w części wydatków na jego realizację lub poniesienia ich przez osobę trzecią, a podmiot publiczny zobowiązuje się do współdziałania w osiągnięciu celu przedsięwzięcia, w szczególności poprzez wniesienie wkładu własnego.

Umowa o partnerstwie publiczno-prywatnym powinna więc:

- być zawarta pomiędzy podmiotem publicznym i partnerem prywatnym, będącym przedsiębiorcą lub przedsiębiorcą zagranicznym,

- do obowiązków partnera prywatnego należy:

• realizacja przedsięwzięcia za wynagrodzeniem,
• poniesienie wydatków na realizację przedsięwzięcia (może być częściowe),

- do obowiązków podmiotu publicznego należy:

• współdziałanie,

- realizacja zadania publicznego celem nadrzędnym,

- określać skutki nienależytego wykonania i niewykonania zobowiązania, w szczególności kary umowne lub obniżenie wynagrodzenia partnera prywatnego lub spółki,

- zawierać zapisy dotyczące zasad kontroli partnera prywatnego.

W umowie o partnerstwie publiczno-prywatnym określić należy zakres przedmiotowy oraz terytorialny przedsięwzięcia. Warto oznaczyć czas, na który umowa zostaje zawarta.

Bardzo istotnym elementem jest również określenie wkładu własnego podmiotu publicznego oraz partnera prywatnego oraz ich prawa i obowiązki.

Podkreślenia wymaga to, że w ustawie o partnerstwie publiczno-prywatnym nie znajdzie się ściśle określonych form, modeli współpracy, a konkretnie katalogu zamkniętego. Jednakże w Polsce wyodrębnione zostały następujące modele:

• BOT (Build–operate–transfer), buduj – świadcz usługi – przekaż,
• DBFO (Design-Build-Finance-Operate), projekt – konstrukcja – finanse – obsługa,
• BOO (Build-Own-Operate), buduj – bądź właścicielem – eksploatuj,
• BTL ((Build-Transfer-Lease), buduj – przekaż – dzierżaw,
• BOR (Build-Operate-Renewal), buduj - eksploatuj – odnawiaj koncesję.

Należy pamiętać, że pojawiają się coraz nowsze formy współpracy. Umowy o partnerstwo publiczno-prywatne są umowami długoterminowymi. Celem jest stworzenie składników infrastruktury, która to będzie umożliwiać świadczenie usług mających charakter publiczny.

[1] Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm. )

[2] Kodeks cywilny. Komentarz, pod red. E. Gniewek, Wydawnictwo C.H. Beck, wyd. 8, rok 2017

[3] Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym (Dz.U.2017.0.1834 t.j.)

Chcesz dowiedzieć się więcej, skorzystaj z naszego programu

INFORLEX Plan kont dla firm – program

Tylko teraz

49,00 zł

Przejdź do sklepu