Rezygnacja z decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego

Literalna wykładnia art. 50 ust. 2 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dalej: u.p.z.p.) w obecnym stanie prawnym prowadzi do wniosku, że wszystkie roboty budowlane, prowadzące do realizacji inwestycji celu publicznego, a wymagające przeprowadzenia postępowania w sprawie ocen oddziaływania na środowisko, powodują konieczność uzyskiwania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Analizując jednak ten przepis prawa pod kątem jego celu, należy uwzględnić następujące okoliczności. Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym weszła w życie 11 lipca 2003 r. Nowe tryby wydawania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach oraz przeprowadzania ponownej procedury w sprawie ocen oddziaływania na środowisko, wprowadzone ustawą z 3 października 2008 r. o dostępie do informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (dalej: ustawa środowiskowa), weszły w życie 15 listopada 2008 r. Ustawa środowiskowa wprowadziła do ustawy z 7 lipca 1994 r. – Prawo budowane (dalej: Prawo budowlane) zapis, z którego wynika konieczność uzyskiwania pozwolenia na budowę, nawet względem robót zwolnionych z takiego obowiązku, w celu umożliwienia ponownego przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, jeśli spełnione są określone w ustawie środowiskowej przesłanki (np. wskutek nałożenia takiego obowiązku w decyzji środowiskowej).

Polecamy serwis: Współpraca

Zakres robót budowlanych

Rozpatrując art. 50 ust. 2 u.p.z.p., należy podkreślić, że decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego ma charakter rozstrzygnięcia szczególnego względem ogólnej zasady postępowania w sytuacji braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, tj. uzyskiwania decyzji o warunkach zabudowy. Należy również podkreślić, że niemal każda zmiana sposobu zagospodarowania terenu, nawet niezwiązana z koniecznością prowadzenia robót budowlanych, rodzi obowiązek uzyskiwana takiej decyzji. Wyjątkiem od tej generalnej zasady jest lokalizowanie inwestycji celu publicznego, które wymaga uzyskiwania decyzji administracyjnej (o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego) głównie wówczas, gdy roboty budowlane towarzyszące realizacji tego celu są objęte obowiązkiem uzyskiwania pozwolenia na budowę. Punktem wyjścia do wyboru trybu postępowania lub rezygnacji z niego jest więc analiza zakresu niezbędnych robót budowlanych pod kątem konieczności uzyskiwania pozwolenia na budowę.