Mniejsze wpływy z podatku od nieruchomości

Ustawa z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (dalej: ustawa o podatkach lokalnych) normuje m.in. podatek od nieruchomości, który stanowi dochód budżetu gminy. Opodatkowaniu nim podlegają nieruchomości oraz obiekty budowlane, m.in. budynki lub ich części oraz budowle lub ich części. Podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące:

● właścicielami lub posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych,

● użytkownikami wieczystymi gruntów,

● posiadaczami nieruchomości albo obiektów budowlanych, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie wynika z umowy lub innego tytułu prawnego lub nawet jest posiadaniem bez tytułu prawnego.

Czytaj także: Uchwalane przez gminy wadliwe zwolnienia z podatku od nieruchomości>>

Podstawę opodatkowania dla budynków lub ich części stanowi powierzchnia użytkowa. Do określania, w drodze uchwały, wysokości stawek podatku od nieruchomości jest uprawniona rada gminy. Jednak dla niektórych rodzajów nieruchomości stawki te muszą mieć preferencyjnych charakter.

Do końca 2010 r., zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach lokalnych, preferencyjna stawka podatku obowiązywała m.in. w odniesieniu do budynków lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych (na rok podatkowy 2010 wynosiła ona maksymalnie 4,16 zł od 1 mkw. powierzchni użytkowej). Takie określenie przedmiotu opodatkowania powodowało, zgodnie z obowiązującą w prawie podatkowym zasadą ścisłej interpretacji wyjątków, konieczność stosowania stawek obniżonych w odniesieniu tylko do budynków lub ich części (pomieszczeń) wykorzystywanych stricte do działalności polegającej na udzielaniu świadczeń zdrowotnych. Tym samym, dla ustalenia podatku od pomieszczeń pomocniczych w szpitalach, przychodniach czy też sanatoriach – jak np. kuchnie, stołówki czy baza noclegowa – musiała być stosowana stawka podstawowa.

Ustawą z 24 września 2010 r. o zmianie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych znowelizowano wspomniany przepis ustawy o podatkach lokalnych w ten sposób, że obniżone stawki podatku od nieruchomości dotyczą budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, zajętych przez podmioty udzielające tych świadczeń. W roku 2011 stawki te nie mogą przekroczyć 4,27 zł od 1 mkw. powierzchni użytkowej.