Obniżenie wynagrodzenia pracownikowi mianowanemu

Zmiana warunków płacy lub pracy pracownikom zatrudnionym w ramach umowy o pracę, w praktyce nie budzi większych wątpliwości. W świetle z art. 42 § 1 K.p. do wypowiedzenia wynikających z umowy o pracę warunków pracy i płacy stosuje się odpowiednio przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę. W konsekwencji, zmiana warunków pracy lub płacy może nastąpić:

- na zasadzie porozumienia stron stosunku pracy,

- w drodze wypowiedzenia zmieniającego, jeżeli pracownikowi zaproponowano nowe warunki na piśmie.

Mianowanie jest jednak szczególną formą nawiązania stosunku pracy, toteż nie wszystkie regulacje zawarte w powszechnie obowiązującym prawie pracy będą miały zastosowanie do umów o pracę zawartych w drodze mianowania. Na ogół, kwestie te normują poszczególne pragmatyki służbowe, a w sprawach nieuregulowanych odsyłają generalnie do Kodeksu pracy. 

Czytaj także: Sposoby ustania stosunku pracy samorządowego pracownika mianowanego>>

Orzecznictwo w zakresie stosowania regulacji art. 42 K.p. w stosunku do pracowników z nominacji nie jest jednoznaczne. W doktrynie sądowniczej przyjmowano, że rozwiązania kodeksowe nie odnoszą się do pracowników mianowanych.

Potwierdzeniem tej tezy jest chociażby wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 1998 r. I PKN 480/97 uznający, że pracownikowi mianowanemu nie można wypowiedzieć warunków pracy lub płacy na podstawie art. 42 K.p. Podobny pogląd wyraził także Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 maja 2007 r., II PK 306/2006 zawierający stwierdzenie, że zmiana treści stosunku pracy mianowanego pracownika samorządowego nie jest możliwa na podstawie przepisów Kodeksu pracy.

Wobec tak przedstawionej linii orzecznictwa sądowego nasuwa się wniosek, że zmiana wynagrodzenia pracownika mianowanego nie może odbywać się w oparciu o rozwiązania kodeksowe.

Zaprzeczeniem tak sformułowanego wniosku, jest jednak najnowsze orzecznictwo sądowe prezentujące odmienne poglądy od dotychczasowych. W wyroku  z dnia 4 grudnia 2008 r., II PK 155/2008, Sąd Najwyższy dopuścił możliwość stosowania przepisów obowiązujących w powszechnie stosowanym prawie pracy stwierdzając, iż w literaturze i orzecznictwie istnieją dwa kierunki motywacji dopuszczającej wypowiedzenie zmieniające w stosunkach pracy z mianowania.

Pierwszy nie dopuszcza wypowiedzenia zmieniającego jedynie w takim zakresie, w jakim pragmatyka służbowa zobowiązuje pracownika do poddania się jednostronnym decyzjom pracodawcy ingerującym w treść stosunku pracy z mianowania. Zatem ten zakres, który zamyka się w dyspozycyjności pracownika, nie podlega modyfikacjom kodeksowym i odwrotnie wszystkie elementy stosunku pracy, które są poza tym zakresem, mogą takiej modyfikacji podlegać.