Wysokość hali garażowej a podatek od nieruchomości

W omawianej sprawie rozstrzygniętej przez NSA wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2020 r. (sygn. II FSK 84/20) podatniczki kwestionowały wysokość podatku od nieruchomości w związku z powierzchnią boksu garażowego w budynku. Zdaniem skarżących powierzchnia użytkowa garażu wynosząca 15,90 m² powinna być przyjęta do opodatkowania jedynie w 50%, z uwagi na obniżenie jego wysokości do poziomu 2,15 m² poprzez znajdujący się na ścianie wjazdowej trwały element konstrukcyjny w postaci instalacji osłonowej rury wentylacyjnej. Organy natomiast przyjęły, że w takiej sytuacji opodatkowaniu na zasadach ogólnych podlega powierzchnia 15,62 m² a w pozostałej części, tj. 0,28 m² powierzchnia będzie opodatkowana w 50% z uwagi na wysokość 2,15 m.

Istotą sporu w rozpoznanej sprawie było, czy organy podatkowe, ustalając wysokość podatku od nieruchomości, są uprawnione do dokonywania samodzielnych ustaleń dotyczących wysokości garażu, czy też są w tym zakresie związane danymi zawartymi w ewidencji gruntów i budynków. Problem ten był już rozstrzygany przez Naczelny Sąd Administracyjny między innymi w wyrokach z 5 października 2017 r., II FSK 1271/17, II FSK 1272/17, z 24 maja 2019 r. , II FSK 519/19, z 29 sierpnia 2019 r., II FSK 1919/17.

Polecamy: Seria poradników z prawa pracy

Przypomnijmy, podstawę opodatkowania budynków lub ich części stanowi powierzchnia użytkowa (art. 4 ust. 1 pkt 2 upol), przy czym – na podstawie art. 4 ust. 2 upol – przy ustalaniu podstawy opodatkowania powierzchnię pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m, powierzchnię tę pomija się. Zgodnie natomiast z art. 1a ust. 1 pkt 5 upol, powierzchnia użytkowa budynku lub jego części to powierzchnia mierzona po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjmuje się, że dane wynikające z ewidencji – w szczególności w przypadku wymiaru podatku od nieruchomości – mają dla organu podatkowego charakter wiążący i nie mogą być przezeń samodzielnie korygowane w ramach postępowania podatkowego, bez zmiany tych wpisów w ewidencji gruntów (por. uchwała 7 sędziów NSA z 27 kwietnia 2009 r., II FPS 1/09). Wyjątki od tej zasady związane są z sytuacjami, gdy informacje zawarte w tej ewidencji są sprzeczne z danymi zamieszczonymi w innych rejestrach publicznych, których pierwszeństwo (przed danymi ewidencyjnymi) wynika z regulujących ich prowadzenie bezwzględnie obowiązujących przepisów lub też w przypadku, gdy posłużenie się wyłącznie danymi ewidencyjnymi musiałoby się wiązać z pominięciem przepisów zawartych w ustawie podatkowej, mających wpływ na wymiar podatku, np. gdy możliwe do zastosowania symbole ewidencyjne nie przewidują oznaczenia dla pewnych przedmiotów opodatkowania, wymienionych wprost w ustawie podatkowej (por. uchwała NSA z 18 listopada 2013 r. sygn. akt II FPS 2/13).