Opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej po nowemu

Zmiany zawiera ustawa z dnia 2 lutego 2013 r. o zmianie ustawy o pomocy społecznej oraz niektórych innych ustaw . Nowe przepisy wchodzą w życie 11 maja 2013 roku.

Opłata za pobyt w całości na utrzymanie DPS-u

Prowadzeniem DPS-ów zajmują się m. in. jednostki samorządu terytorialnego. Opłaty za pobyt w ośrodku ponoszą mieszkańcy w wysokości nie większej niż 70% swojego dochodu. Jeżeli kwota ta nie pokrywa kosztów utrzymania, wówczas do zapłaty zobowiązani są małżonek, zstępni oraz wstępni mieszkańca. Opłaty te mogą być również wnoszone przez inne osoby, nienalezące do wymienionych. Gdy i od nich nie można uzyskać odpowiedniej kwoty, za pobyt mieszkańca zapłaci gmina. Z dotychczasowego brzmienia ustawy o pomocy społecznej wynika, iż kwoty uzyskane od członków rodziny mieszkańca i innych osób powinny być przeznaczone na utrzymanie DPS-u. Fakt, iż samorządy miały problem ze stosowaniem tego dość nieprecyzyjnego przepisu, doprowadził do jego zmiany. W nowym brzmieniu art. 62 ust. 3 wprowadza obowiązek przeznaczania całej kwoty odpłatności za pobyt (to znaczy opłaty uiszczanej przez mieszkańca, rodzinę, gminę oraz inne osoby) na utrzymanie domu pomocy społecznej, nie zaś na inne cele.

Redakcja poleca: Klasyfikacja budżetowa 2016 (książka)

Nowe przepisy zmieniają również sposób ustalenia kosztów pobytu w ośrodku. Otóż ogłoszony średni miesięczny koszt utrzymania mieszkańca w domu pomocy społecznej może być niższy od kosztu określonego zgodnie z art. 6 ust. 15 ustawy, pod warunkiem jednak zapewnienia realizacji zadań na poziomie obowiązującego standardu.

Zmiana ta ma przyczynić się do obniżenia obciążeń finansowych gmin, które ponoszą odpłatność za skierowanie osoby do DPS-u. Należy jednak pamiętać, iż obniżenie kosztów nie powinno być znaczące, z uwagi na zapewnienie odpowiednich standardów.

W samej definicji średniego kosztu utrzymania w domu pomocy społecznej zmienia się niewiele. W nowym brzmieniu koszt ten obejmuje kwotę rocznych kosztów działalności domu wynikającą z utrzymania mieszkańców, z roku poprzedniego, bez kosztów inwestycyjnych, wydatków bieżących na remonty i zakupy związane z realizacją programu naprawczego, powiększoną o prognozowany średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, przyjęty w ustawie budżetowej na dany rok kalendarzowy, podzieloną przez liczbę miejsc, ustaloną jako sumę rzeczywistej liczby mieszkańców w poszczególnych miesiącach roku poprzedniego, w domu.