W świetle art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej[1] [dalej: udip], dostęp do informacji publicznej jest bezpłatny, z zastrzeżeniem art. 15. Przepis art. 15 ust. 1 udip stanowi z kolei, iż jeżeli w wyniku udostępnienia informacji publicznej na wniosek, o którym mowa w art. 10 ust. 1, podmiot obowiązany do udostępnienia ma ponieść dodatkowe koszty związane ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku, podmiot ten może pobrać od wnioskodawcy opłatę w wysokości odpowiadającej tym kosztom.
Prawo do ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego ma umożliwić przedsiębiorcom wykorzystywanie pozyskanych informacji i danych do tworzenia nowych produktów i usług, np. aplikacji na smartfony i komputery. Do projektu ustawy wprowadzono pojęcia: „informacja sektora publicznego” i „ponowne wykorzystywanie” takiej informacji. Informacja sektora publicznego – to każda treść lub jej część – niezależnie od sposobu utrwalenia (postać papierowa, elektroniczna, dźwiękowa, wizualna, audiowizualna) – będąca w posiadaniu podmiotów, które ją udostępniają lub przekazują do ponownego wykorzystywania.